Nýtt land - 01.01.1936, Síða 17

N Ý T T L A N D
15
í stofu og skápum, af öðrum naglan-
um á hinn, af einni hillunni á aðra.
Við og við gaf hún börnunum eins
og flóttalegt auga. Svo stansaði hún
skyndilega við borðið undir gluggan-
um. Hún studdi á það höndunum. Hún
var skökk til munnsins og augun sperrt
upp, eins og af einliverri skelfilegri
sýn. Hún var rekin úr vaskinu! Hán
reldn úr vaskinu! Þarna var henni
loksins orðið það fyllilega ljóst . .. Hún
stóð graf-kyr drykklanga stund — og
lienni fanst fara kuldi um sig alla. Hún
hafði aldrei fengisl mikið við að hugsa
— og síst í samhengi. Hún hafði ekki
fundið hjá sér neina þörf fyrir það.
Vinnan hafði komið af sjálfu sér —
og skoðanir höfðu henni verið afhent-
ar án tilkostnaðar og fyrirhafnar frá
liennar Iiendi. En nú hrutust hugsan-
irnar fram ein af annari: Vaskið gaf
bestu tekjur á öllu árinn. Það var rétl
nýbyrjað. Og hún út úr því, þar sem
allir voru húnir að ráða og því til engra
að flýja. Það besta var frá henni tekið.
Ekkert eftir nema snattið .... Og
hvers átti hún að gjalda? Jú, livað
hafði liún ekki gert i gær? Hún hafði
verið eins og óð manneskja. Hún vissi
það núna, að hún hefði getað drepið!
Hún leit til barnanna, liorfði góða
stund á drenginn .... Ekkert að gera
nema þvottar og snatt, þvottar og
snatt! Iiún beit allt í einu saman tönn-
unum. Nei, hana iðraði þess ekki, sem
hún hafði gert i gær! Mátti hún ekki
verja sín börn? Hafði hún ekki nógu
lengi látið annara börn troða þau und-
ir fótunum? Hvað oft Iiafði ekki Siggi
litli komið heim blár og blóðúgur og
stundum eins og hann gæti ekki séð
hana — hana móður sína? .... Og hún
Gunna litla! Hún hafði nokkrum sinn-
um komið skjálfandi og með augun
eins og í máríátluunga, sem maður
lieldur á i hendinni? Hún grét aldrei,
hún Gunna litla, en hún skalf — og
augun í henni voru full af . .. . af ein-
Iiverju. Hún Hóla-Jóna mundi eittlivað
svo vel núna. Og hún var hissa á sjálfri
sér, nærri því hrædd við sjálfa sig ....
Hvernig stóð á, að hún hafði ekki fyrr
atliugað þetta með börnin? Hún var þó
móðir þeirra — og þau áttu engan að
nema hana .... en hún .... liún hafði
bara ekki .... ekki verið þeim eins
og .... eins og móðir. Hún liorfði
fram undan sér, raunaleg og eins og
agndofa. Svo varð andlitið liarðlegt.
Nei, þó að hún yrði að fara á bæinn
þá iðraðist hún ekki .... Nú breyttist
svipurinn aftnr varð hikandi og eins
og blandinn skelfingu: Bæinn, bæinn!
Það var sama og sveitin, sem var kann-
ski ljótasta og hræðilegasta orðið, sem
hún mundi að heiman. Fara á bæin-'
á sveitina! Hún bandaði frá sér. Nei,
aldrei skvldi hún fara á sveit! Hún
snarsneri sér við og æddi fram að liurð-
inni. Svo þrammaði hún aftur inn að
horðiun. Hún skimaði i kringum sir
i herberginu, eins og liamstola fangi.
Augun voru vot og þvi nær æðisleg.
Hárflygsur héngu fram undan skýlu-
ldútnum. Hún var hlóðrjóð i framan
og munnurinn opinn — og það gljáði
á tennnrnar. Þær gnistust saman með
lágu, en ónotalegu og eins og grimmd-
arlegu hljóði. Hún stevtti hnefana:
Aldrei skyldi hún fara á sveit, og aldr-
ei skyldi hana iðra þess, sem liún hafði
gert i gær! Hvers vegna máttu ekki
hennar börn fá að vera í friði, þó að
hún væri ekki gift? Hélt það ekki fram
hjá, sumt gifta fólkið, reifst og jafn-
vel flaugst á — og svo kannski skildi