Nýtt land - 01.01.1936, Side 18

16
N f T T L A N D
það. En samt voru börnin þess ekki
kölluð hóruungar. Hvað liafði hún
gert? Hún liafði átt þessi börn í lausa-
leik, en hvað vissi hún ekki um sum-
ar frúrnar? Og :varla gat þcftm nú
þótt vænt um þá, sem þær voru með,
þegar þetta var lijá þeim sunium sitt
á hvað. En það vissi guð, að henni
liafði þótt vænt um þá, sem átt höfðu
með henni börnin — og öðrum hafði
hún ekki leyft neitt.... Nú kom íhug-
unarsvipur á andlitið, og liún gekk að
stól og settist. Ilún liallaðist áfram,
augun urðu starandi og svipurinn
blandin viðkvæmni: Hafði henni
kannski ekki þótl vænt um hann föð-
ur hans Sigga litla — svo vænt, að
hún gerði það fyrir hann, að scgja
engum manni frá þvi, sem þeim bafði
farið á milli! Eða hann Viggó, sem
kom í fötum með sérstakri lykt frá
útlandinu og talaði orð, sem voru
nærri því eins og franska. Hann
minnti hana á öll skipin, sem bún
hafði séð heima liggja fyrir akkerum,
skip með hvitum seglum, liáum möstr-
um og rám, sem voru að mestu levti
í lausu lofti og stundum með mönnum
út á. Og á stefninu voru rnyndir af
fallegri konu, sem brosti og var svo
blíð í augunum. Það var María mey.
Þeir trúðu á hana suður í löndunum.
þar sem voru allskonar tré — og kaffi
og rúsínur og súkkulaði á trjánum.
.... Já, á þetta hafði hann minnt
hana, hann Viggó, og á aldingarðinn
Eden i bibliusögunum — og henni
hafði þótt vænt um Viggó, þó henni
þætti kannski öðru visi vænt um hann
en hinn, sem minnti hana ekki eins
mikið á allt, sem var stórt og fallegt
og langt í hurtu .... Þurfti hún svo
að skammast sín fyrir börnin sin eða
þau fyrir hana—og þau vera hrakin og
hrjáð frekar en börnin frúnna, sem
lnin vissi, hvernig voru — sumar, já,
og þessara herra? Þær vissu minnst
um það, frúrnar, um hvað hún hafði
neitað sumum húsbændum sínum, þeg-
ar hún haíjði verið að gera Iireina
kontóra seint á kvöldin! Það kom nú
nærri því þóttasvipur á Hóla-.Tónu.
í fyrsta sinn á æfinni hafði hún farið
að bera sig saman við fólkið, sem liún
hafði frá því i barnæsku litið upp
til — og sá samanburður endaði með
hálfgerðum þóttasvip. Hún stóð á fa't-
ur, greip könnu, sökkli henni i vatns-
fötu og svolgraði vatnið. Svo henti
hún könnunni á hilluna, greip gólf-
pokann, sem var innan við dyrnar og
þaut út. Hún stansaði ekki fyr en við
girðinguna. Á liana breiddi bún pok-
ann.
— Góðan daginn, Jóna mín!
HóIa-.Tóna leit snöggt um öxl. Bak
við liana stóð Sigríður Einarsdóttir,
ung vöskustúlka, sem var ein af krata-
stelpunum i Verkalýðsfélaginu og sagt
var, að læsi allskonar útlenskar
bækur.
— Góðan daginn, sagði .Tóna Þurr-
lega.
— Gott er nú blessað veðrið.
Jóna fitlaði eitthvað við pokann,
eins og hann færi hálfilla á girðing-
unni. Svo sagði hún drumbslega, og
því nær önug:
— Hvað ert þú að steðja? Ertu ekki
í vaskinu?
Sigriður brosti:
— Nei, það er verkfall í dag!
HóIa-.Tóna leit við og glápti á hana.
Sigríður skellihló. Hláturinn var und-
arlega skær og minnti einhvernveginn
á bláan himin og bjartan dag, með