Hlín - 01.01.1923, Page 71

Hlin 69
sje að hugsa um að þýða nokkra af sálmum Hallgríms á
finsku.
Jeg hafði gaman af að gela frætt Finnana á þvi, að
margt væri þýtt á islensku eftir Zakarias Topelius, bæði
kvæði og sögur, og oft varð jeg að lesa fyrir þá þýð-
ingu Matthíasar á þjóðsöng þeirra: Várt land, várt land,
váft fosterland.
Já, það er gaman að ferðast, en jeg býst við að flestir
sjeu Björnson sammála, þegar hann segir:
»Se, deri er jeg ai sneglearten,
at huset bærer jeg med paa farten«.
Að minsta kósti er því þannig varið með mig, hvað
föðurland mitt snertir.
Heilagt hjónaband.
í ungdæmi minu heyrði jeg jafnan komist þannig að
orði, þegar hjón giftust, að nú væru þau geugin í heil-
agt hjónaband. Mjer er fyrir barnsminni hvílík heilög al-
vara hvíldi yfir brúðurinni i fyrstu brúðkaupsveislunní,
sem jeg var í, og þó þótti henni vænt um mannsefnið
sitt. — Þegar jeg eltist, fór jeg að hugsa um það, að
ekki mundi það tómt gaman að giftast. Pað voru heldur
ekki smáræðis störf, sem i þá daga biðu konunnar við
giftinguna. Fyrst og fremst þessi vanalegu húsmóður-
störf, að koma ull i fat og mjólk í mat o. s. frv. Hún
varð líka að fóstra börnin sín og kenna þeim það sem