Hlín - 01.01.1930, Blaðsíða 69

67
ftUn
lifað nákvæmlega sama lífinu, við erfiði og þunga
þraut, við gleði og sorg og »sváran sefa« — alveg eins
og við.
Mjer virðist þessi gleymska stundum líkjast ljettúð
og hirðuleysi um alla liðna tíð og liðna æfi mannanna.
Átakanlegt dæmi þessa kannast margir við úr eigin
lífi: við vöxum smásaman frá foreldrum og vanda-
mönnum, sem voru okkur meira virði en alt annað,
þegar við vorum börn. Og er þeir hníga loks 1 valinn,
eftir alt stríðið og stritið, er þá ekki stundum eins og
alt sje þurkað út? Og stundum eru þeir ef til vill hálf-
gleymdir, áður en þeir deyja. Þannig er því farið
jafnvel um þá menn, sem virðast hafa haft mikla þýð-
ingu fyrir samtíð sína, meðan þeir stóðu í blóma lífs-
ins. Hvað mun þá véra um alla hina?
Mjer kemur þetta í hug, er jeg hugsa um konur þær,
sem »Hlín« flytur nú myndir af. Þær voru um eitt
skeið taldar með merkustu konum á Fljótsdalshjeraði
og bjuggu alllengi rausnarbúi á Hallormsstað. Líf og
starf þeirra þar var mikil og merkileg saga.
En hvað margir muna hana nú? Sömu örlög bíða
hennar og annara slíkra. Samferðamönnunum fækkar
smásaman, og áður en varir er sagan gleymd.
II.
Stjúpa mín, Guðríður Jórisdóttir, er fædd að Gilsá í
Breiðdal 28. júlí 1841. Foreldrar hennar voru Jón
bóndi Einarsson, prests að Desjarmýri. Kona sr. Ein-
ars var Guðrún (yngri) Jónsdóttir sýslumanns, Helga-
sonar í Hoffelli. Móðir stjúpu minnar var Ragnheiður
Jónsdóttir, Björnssonar en kona Jóns var Helga Er-
lendsdóttir, prests að Hofteigi, Guðmundssonar, prests
að Krossi í Landeyjum. Föðuramma Ragnheiðar var
5*