Hlín - 01.01.1936, Qupperneq 119

Hlín
Gamla konan
117
ís og snjór var yfir öllu. — Nóttin var að taka við af bróður
sínum, deginum, og rökkrið seig óðar yfir en vant var, því him-
ininn var huiinn samfeldum dimmum skýjum. —
Gamla konan var að hátta við skímuna, sem lagði inn um
litla gluggann yfir rúminu hennar. Ekki var hún ein inni, því
í þröngu og lágu baðstofunni var rúm við rúm, hringinn í kring,
og í þau voru að hátta ungar stúlkur, með hlátrum og masi, en
engin þeiiTa yrti á gömlu konuna, hún var svo ein, alein, — að
minsta kosti fanst henni það í seinni tíð. Engan vin átti hún,
ekkert barn, maka, systkini nje foreldra á lífi, og sumt hafði
aldrei verið til, en hitt var horfið, ýmist út í heiminn eða ofan í
gröfina. — Þá hafði hún hugsað til Guðs, hlustað með ánægju á
orð prestanna um endurfundi í öðru lífi og' vonað þeirra, en nú
var þetta alt orðið svo fjarri henni, daglega lífið, með öllu þess
aðkalli og tilbreytingum, heimti hana- til sín heila og óskifta, og
þó fann hún nú orðið enga ánæg'ju í því, það var svo margt,
sem henni var mótstæðilegt. — Hún barst milli þeirra, sem vildu
vinna til að gefa henni að borða og fóðra örfáar kindur fyrir
vikin hennar, en svo var það alltaf að þjettast, að bændunum
þótti hún ekki vinna fyrir því, og konurnar þurftu að fá stúlk-
ur, sem gætu unnið alt, og allir hugsuðu um að hafa sem fæst
fólk. Þó var enginn henni vondur, síður en svo, enginn hafði
hæðst að henni, enginn skrökvað á hana, eða skammað hana, og
oft ha.fði verið talað vingjarnlega til hennar. En það komu svo
oft fyrir stundir, sem henni fanst að öllum væri sama um sig
og hún væri utan við alla samúð annara manna, og þeim stund-
um var altaf að fjölga, og núna fanst henni alt dimt og kalt í
kringum sig, ja.fnt í huganum sem í baðstofunni. — Hún var
þreytt, hafði verið að keppast við að spinna, en kraftamir
sviku þegar viljinn fylgdi fastast eftir. — Hún hallaði höfðinu
á koddann. •— Ó, hvað það var gott að hvílast, sofna frá öllu,
sem amaði að og vakna aldrei, hverfa burt, þangað sem mað-
ur átti aldrei afturkvæmt fi*á. Og svefninn tók hana mjúklcga
á arma sína.
Henni fanst hún nýsofnuð, þegar ung stúlka í baðstofunni
kaliaði til hennar: »Æ, sæktu mjer vatn, mjer er svo ilt!« —
Hún staulaðist fram úr rúminu, nei, hún hafði víst ekki lengi
sofið, því þreytan var sú sama, þó aldimt væri orðið. — Hún
fór þegjandi fram og sótti vatnið í könnu, og er hún hafði
spurt stúlkuna, hvort hún gæti meira gert og hin neitað því, fór