Dvöl - 09.12.1934, Qupperneq 10

D V Ö L
9. des. 193-1
líl
Brot úr æfiminningum
Sögukafli eftir A. Engström.
Á einu dægri fullgerði eg eitt
sinn 50 smáteikningar, fór síðan
til Stokkhólms og seldi þær allar
fyrir 75 krónur. Nú fannst mér eg
vera sæmilega efnum búinn. Það
var venja okkar, Verbúanna, þeg-
ar einhver sambýlismaðurinn fór
til borgarinnar, að hann keypti
eitthvað til gagns og gleði handa
þeim, sem heima sátu. Þegar eg
gekk fram hjá Cirkushöllinni með
vasana úttroðna af seðlum, sá eg,
að í glugganum stóð hálslöng sýn-
ingarflaska, sem innihélt sína 25
lítra af Lindgrens púnsi. Eg snar-
aðist inn í búðina og falaði flösk-
una, en vegna þess að flaskan stóð
þarna sem auglýsing, en var ekki
til sölu, lenti allt í vafningum. En
til allrar hamingju fyrir mig kom
einn af yfirmönnum fyrirtækisins
aðvífandi, og þegar málið hafði
verið útskýrt fyrir honum, var
hann svo elskulegur að selja mér
gersemina. Hann skildi strax, hví-
líka himnagleði svona risavaxin
flaska mundi vekja hjá íbúum
F.ystri-Lagneyjar. Umhúðir, flösku
og innihald fékk eg fyrir einar 25
krónur.
Svo stór var flaskan, að þrátt
fyrir sífelldan gestagang, vorum
við marga daga að tæma hálsinn.
Já, það var sannkölluð æfintýra-
fláska.
Nú bar svo við, að nokkrir blaða-
menn komu til að skoða nýlenduna
okkar í eyjabyggðinni. Þetta voru
dökkklæddir og alvarlegir sóma-
menn. Auðvitað buðum við þeim
mat og kaffi með púnsi, og svo
drógst að þeir færu þangað til svo
áliðið var orðið, að þeir ákváðu að
gista og fara með morgunferðinni
til Stokkhólms. Nóttina ætluðu þeir
að nota til að sjá sólaruppkomuna,
og í því augnamiði að njóta henn-
ar sem bezt, gerígu þeir yfir tanga,
sem skagaði út frá eynni, þar sem
þeir höfðu betra útsýni. Alf Bach-
mann og eg sátum heima.
Þetta var á laugardagskvöldi, og
úr næsta þorpi heyrðust harmon-
ikutónar. Venjulega var skolli
fjörugt á dansleikjunum þarna á
eynni og hörkuáflog voru ekki
sjaldgæf, því að stundum komu
piltar af næstu eyjum og fóru að
gefa stúlkunum hýrt auga. Slíkum
gestum var stundum refsað ómjúk-
lega, því að brennivínið var bæði
sterkt og ódýrt.
Nú datt Bachmann í hug, að við
skyldum gera okkar hátíðlegu
gestum dálítinn grikk og útbúa allt,
eins og hræðilegt drykkjusvall og
áflog hefði átt sér stað meðan þeir
voru að glápa á sólina. Við tókum
strax til óspilltra málanna.
Við helltum púnsinu úr flöskunni