Dvöl - 09.12.1934, Page 12

12
D V Ö L
0, des. 1934
Islenzkar sagnir o£ kveðlingar:
Frá Stefáni prófasti Þorieifssyni
(Eftir handriti Gísla Konráðssonar).
Þeir voru synir Þorleifs prófasts
Skaftasonar Jón og Stefán, Ari og
Magnús. Fékk Jón Múla eftir föð-
ur sinn, var prestur og settur vel.
Ari var og prestur og seinast að
Tjörn í Svarfaðardal. Magnús varð
bóndi. — Það er frá Stefáni að
segja, að hann var fóstraður með
bónda þeim, er Stefán hét og bjó
að Nautabúi í Skagafirði. Var hann
snemma bráðþroska, svo að þá er
hann kom fyrst í Hólaskóla, 16 •
vetra, feildi hann alla skólasveina
í glímu. Fengu þeir þá mann til að
reyna við Stefán, er önundur hét,
kallaður glímu-Önundur; var kall-
að, að hann kynni glímugaldur.
Færðu nú skólasveinar hann í
skólapiltabúnað og kölluðu, að við
þann pilt skyldi Stefán reyna sein-
ast af þeim. Tókst fang með þeim,
og felldi önundur hann tvisvar. í
Líklega halda þeir enn þann dag
i dag að við liöfum átt í áfloguin,
blindfullir, alla liðlanga nóttina. —
Sömuleiðis halda þeir víst, að við
höfum drukkið þessa 15 lítra, sem
eftir voru á flöskunni, því að auð-
vitað þýddi það ekki neitt, þó að
við segðum þeim, að púnsið væri
vel geymt inni í eldhúsi.
Allar hinar fögru hugmyndir
þeirra um sælu eyjalífsins höfðu
þriðja sinn manaði Stefán hann til
að glíma við sig, en önundur vildi
ei til verða, og skildi þar með þeim.
Stefán var aíl-lingerður í æsku
og grét nálega af öllu, er honum
var eigi að skapi; þótti og bræðr-
um hans lítið til hans koma, er
hann var eigi fóstraður heima með
þeim, kölluðu hann karlsson og
ertu hann á mörgu öðru.
Stefán unni mjög fóstra sínum,
og er þeir skildu, grét hann og bar
sig lítt. Felldi þá og fóstri hans
tár, signdi Stefán, er þá var siður
til, og bað honum allra heilla. Var
þá viðstaddur einn bræðra hans
og kvað vísu þessa:
Stebbi signdi Stebba sinn,
Stebbar báru grátna kinn,
gamli Stebbi grét og hinn,
gikkaraleg var aðferðin.
Ekki andæpti Stefán stöku þeirri
kollvarpast. Eg get ekki sagt,
hversu þakklátir við vorum fyrir
að þeir slepptu því að skrifa um
eyjaförina. Það hefði fráleitt orðið
skemmtilegt aflestrar fyrir okkur,
Verbúana.
Hún: Þegar ég sczt við hljóðfærið
verð ég alltaf svo einkennilega sorg-
mædd.
Hann: Sömuleiðis ég, elskan mín.