Dvöl - 10.03.1935, Blaðsíða 8

8
D V
Ö L
10. marz 1935
hverju kvöldi, þrjár flöskur.
Lengur getur þetta ekki gengið og
megi ég brenna í yztu! myrkrum
ef ég snerti framar á þessu
bruggi. Það getur einhver annar
gert í minn stað.
Brosin voru nú horfin af vörum
ráðsins.
— óhamingjusami maður, sagði
féhirðirinn, þú eyðileggur okkur.
Þá reis ábótinn á fætur.
Göfugu bræður, sagði hann og
rétti út hvíta hendina með glitr-
andi innsiglishring klaustursins.
Allt þetta má laga. — Er það
ekki á kveldin, sonur minn, sem
djöfulljnn freistar þín?
— Jú, herra, á hverju kvöldi.
Þegar dimma tekur, kemur ekki
ósvipuð þyrming yfir mig eins og
asnann hans Capiton, þegar hann
sá klifberann.
— Lát þú huggast, sagði ábót-
inn. Héðan í frá munum við í
hverju kvöldi biðja fyrir þér með
orðum' hins heilaga Augustinusar.
Þau fela í sér fullkomna fyrir-
gefning. Það verður fyrirgefning,
sem veitist á sjálfri stund synd-
arinnar.
Bróðir Gaucher hneigði sig
djúpt. Þungu fargi var létt af sál
hans. — Ég þakka. ó, ég þakka,
hen-a ábóti, sagði hann. Og léttur
eins og lævirki hvarf hann aftur
til eirstampanna á bruggstcfunni.
Allt frá þeim degi brást það
ekki, að hinn þjónandi prestui-
segði í messulokin:
— Látum oss svo að endingu
biðja fyrir hinum göfuga bróðir
Gaucher, sem hættir sál sinni fyr-
ir reglú vora. Oremus Domine —-•
En meðan hvítu kuflarnir hnigu
í bæn í mildum skuggum kórsins,
saf bróðir Gaucher milli eir-
stampanna í töfrandi skini rós-
glugganna á gömlu kapellunni og
söng sína voðalegu söngva.
„í Piirís var mætur munkur,
sem magnaði nunnur í dans,
tran, tran, tran, tran úti i skógi,
smn magnáði nunnur í dans —
Hér lauk presturinn skyndilega
sögunni.
— Ef sóknarbörnin heyrðu nú
til mín. Ilamingjan hjálpi mér!
Þ. B. þýddí.
Frægur fiðlusnillingur hélt hljóm
leika í smábæ,_,en var óánægðui'
með það, er blaðið þar á staðnurn
birti um hljómleikana að þeim
afstöðnum. Hann fór því 'til rib
stjórans, sem hann hafði talað við
áður, og kvartaði undan því, «r
honum þótti ábótavant.
— Heyrið þér ritstjóri. Var ég
ekki margsinnis búinn að segja yður,
að þér skylduð geta um það, að
ég leik á Stradivarius-fiðlu.
— Jú, svaraði ritstjórinn þurrlega-
— Hversvegna nefnduð þér það
þá ekki?
— Ég vÍ8si vel hvað| ég var a®
gera. Ef Stradivarius-verksmiðjaá
einhverntíma auglýsir hjá mér, þ»
skal ég geta um það — en fyr
ekki.