Dvöl - 01.09.1935, Qupperneq 4

4
D V
O L
1. soptembcr 1035
sem sá hvar fiskur lá undir
steini, en vildi hinsvegar ekki
styggja höfðingjann að óþörfu,
afsakaði sig kurteislega og fór
hvergi. En svo rak að því að vist-
ir Spánverjanna í víginu voru að
þrotum komnar. Don Hurtado og
Don Moschera fóru þá, ásamt
fimmtíu hermönnum upp eftir
ánni í vistaleiðangur.
Mangora vissi um þetta og not-
aði tækifærið. I runnum og hin-
um hávaxna grasgróðri í ná-
munda við vígið faldi ha,nn fjög-
ur þúsund Indíána, en kom sjálf
ur til vígisins með þrátíu mlenn,
sem báru þungar byrðar af korni,
ávöxtum, kjöti og hinum ljúf-
fengustu fæðutegundum, sem til
voru í skógarríki hans. Með bros
á vörum tjáði hann hinum grun-
lausa Lara, sem nú gætti vígisins,
að sér þætti leitt, ef Spánverjar
væru að verða uppiskroppa með
mat. Hann bað hann því ð gera
sér þann heiður að taka við þess-
um matvælum að gjöf. Eins og
hann hal'ði búizt við, bauð Lara
honum inn í vígið, til að bragða
hið spánska vín.
Indíánahöfðinginn og hinir þrjá
tíu fantar hans fóru nú inn í víg-
ið og þar var sezt að drykkju
og drukkið fast. Mangora bað um
að fá að sjá Miranda, en hún
hafði lokað sig inni. Að lokum'
tóku Spánverjarnir á sig náðir,
en varla voru þeir sofnaðir, þeg-
ar fjögur þúsund hermenn Indí-
ánanna ruddust inn í vígið. Allir
Spánverjarnir voru drepnir,
nema Miranda og íjórar aðrar
l;onui' og börn. Þessir bandingjar
voru leiddir á brott og voru á
ferðinni um skóginn alla nóttina.
í dögun var Miranda leidd fyrir
Indíánahöfðingjann til að hlusta
á dóm sinn. fmyndið yður undrun
hennar, þegar hún leit upp og sá,
að það vai' ekki Mangora. Vonar-
r.eisti kviknaði hjá henni og hún
spurði, hvar Mangora væri.
— Iiann var drepinn í nótt,
sagði höfðinginn, — og nú er ég,
Siripa, bróðir hans, höfðingi
Indíánanna.
Þetta var rétt. Þegar Lara
vaknaði um nóttina og sá hvers-
liyns var, hafði hann orðið óður,
af víninu, sem hann hafði drukk-
ið, og af reiði gegn svikaranum.
Hann þreif sverð sitt og ruddist
inn í villimannaþvöguna, hams-
laus af sárum og æsingi, náði
Mangora og drap hann á staðn-
um, en í bræði sinni skeytti hann
engu. öðru og féll því af ótal sár-
um, áður en hann hugsaði til und-
ankomu.
— Já, sagði Indíánahöfðinginn
nýi, — bróðir minn tefldi djarf't
og tapaði, en það, sem1 hann tefldi
um, var vel þess virði, að eitt-
hvað væri í hættu lagt. Þér get-
ið ekki orðið drottning hans eins
og nú er komið, og verðið því að
gera yður að góðu að gerast
drottning m í n.
Miranda svaraði honum öllu
illu í örvæntingu sinni, brigslaði