Dvöl - 01.09.1935, Qupperneq 14

14
D V
1. september 1935
skilti á bæverskum kastala, er
byggður var kar í sandinum og
nefndur var ,,Nymphenburg“.
Var skilti þetta samsett úr svört-
um og hvítum skeljum og hin
mesta gersemi. Föreldrar barn-
anna, er byggt höfðu kastalann,
ætluðu alveg af göflunum að
ganga og fékk Lísa, sem stöðugt
var í humátt á eftir Helgu og
Dieter, ógurlega ádrepu fyrir
þetta, og var það aðeins hinn
sakleysislegi svipur hennar og
bændamállýzka, sem bjargaði
henni frá frekari rekistefnu.
Ef pabbi og mamma hefðu haft
nokkra hugmynd um| þessi afrek
barna sinna, er hætt við að Lísa
hefði orðið að yfirgefa stöðu sína
þá þegar og jafnframt verða af
þeim peningahagnaði, er henni
fylgdi. En þar sem hvorki Lísa
né börnin létu nokkurs getið,
voru engar ráðstafanir gerðar í
þá átt og Lísa hélt áfram að
gæta barnanna, þangað til einu
sinni að kvöldi til að hún sagði:
— Ég kem ekki á morgun.
— Hversvegna ekki?
— Ég verð að vera heima, því
kýrin okkar á að bera á mörgun.
Kyrrð. Þögn. Ró. Helga, og
Dieter stóðu þögul og hugsandi.
Daginn eftir sýndu þau foreldrum
sínum' aðdáanlega umhyggjusemi,
er þau ætluðu að sofna, miðdeg-
isblundinn og buðust til þess að
ónáða þau ekkert, heldur leika
knattleik úti á blettinum þang-
að til Lísa kæmi.
Ö L
Til þorpsins var þriggja stund-
arfjórðunga gangur. Alla þessa
leið má.tti heita áð Helga og
Dieter hlypu í einum spretti. Þeg-
ar þangað kom var þar mjög fátt
manna, en þó gátu þau spurzt
fyrir um, hvar húsið hans Bie-
nenweg fiskimanns væri. Þau
staðnæmdust andspænis húsinu
og horfðu gaumgæfilega á það
langa stund, en engin hreyfing
var þar sjáanleg. Að því loknu
gengu þau yfir götuna, heim að
liúsinu, toku í handfangið, en
dyrnar voru læstar. Þá fóru þau
bak við húsið, inn í húsagarðinn,
en hittu þar ekkert nema hænsn-
in. Rétt í þessu heyrðu þau kú
baula, læddust að fjósdyrunum,
opnuðu þær og stóðu frammi
fyrir Lísu. En þetta var allt önn-
ur Lísa en sú, er þau höfðu átt
að venj ast. Hún ■ var ekki klædd
öðru en skyrtu og grænröndóttu
prjónapilsi og hafði tréskó á fót-
um. Hún hélt vörð þarna í fjós-
inu. Bienenweg, pabbi hennar,
var á álaveiðum en mamma henn-
ar úti á kartöfluakrinum. Þau
álitu öllu óhætt, því þau bjugg-
ust ekki við að Lína — en svo
hét kýrin — myndi bera fyrr en
um nóttina,.
— Jæja, þið eruð þarna, sagði
þessi nýja Lísa. Ég svo sem vissi
að þið mynduð koma. Setjist þið
nú á fötuna þarna og látið ekki
bæra á ykkur.
Og hvað skeður? Helga og
Dieter, sem ætíð settu sig á svo