Dvöl - 01.09.1935, Síða 5

1- scptember 1935
D V
5
honum um allar vammir og
skammir, og spurði, hvernig hon-
um gæti dottið í hug-, að eigin-
1 ona kristins Spánverja sykki svo
djúpt að verða frilla hundheiðins
villimanns. Með þessu vonaðist
kin óg’æfusama kona eftir að gera
hann svo reiðan, að hann léci
drepa hana strax. En það var ekki
því að heilsa.
Höfðinginn lét leysa af henni
fjötrana, fékk henni sérstakan
íiofa til umráða, jós í hana gjöf-
um og villimánnagersemum, og
hagaði sér eins og hinn kurteis-
asti riddari gagnvart henni í
nokkrar vikur.
Auðvitað varð þetta henni að-
eins til enn rneiri kvalar og ar-
mæðu.
Þrír mánuðir og meira til liðu
]?annig.
Þá var það einn dag, er hún
gekk niður að ánni eftir vatni,
ásamt hinum konum höfðingjans,
að hún sá allt í einu mann hinu-
megin á árbakkanum. Þetta var
hvítur maður í spönskum búningi,
sem raunar var ekki orðinn ann-
að en tötrar einir. Maðurinn lcom
auga á hana, hrópaði nafn henn-
ar og kastaði sér til sunds. Þegar
hann náði landi, stóð hann á fæt-
ur og greip hana í faðm' sér.
Þetta var Don Sebastian sjálfur.
Þegar hann fann rústir vígisins,
grunaði hann, hvernig farið
hefði, og lagði af stað einn síns
liðs út í myrkviðinn að leita konu
0 L
sinnar, sem hann nú fann að lok-
um.
llver getur lýst fögnuðinum —
og hver getur á hinn bóginn lýst
skelfingunni við þessa endurfundi
þeirra? Indíánakonurnar höfðu
flúið óttaslegnar og hinar stuttu,
tíu mínútur, sem elskendurnir
feng'u að vera í friði, liðu í einum
löngum kossi. En livað áttu þau
að gera? Að fara lengra inn í
landið, var sama og að ganga út í
opinn dauðann. Hann reyndi að
synda með hana yfir ána, en með
því, að hann var yfirkominn af
þreytu og hungri, varð hann að
hætta við það, og gat með naum-
indum dregið hana upp á bakk-
ann aftur. En nú var friðurinn á
enda. Konurnar höfðu sagt f rá
þessu í þorpinu og í samá vet-
fangi voru þau umkringd af öll-
um hermönnum höfðingj ans. Don
Sebastian lyfti armi sínum1 og
ætlaði að stytta lvonu sinni stund-
ir með eigin hendi, en hönd hans
hneig niður aftur, og samstundis
var hann gripinn aftan frá og
færöur burt í böndum. Indíána-
höfðinginn skipaði að binda hann
við tré og skjóta hann til bana
með örfum þegar í stað.
Miranda féll höfðingjanum
grátandi til fóta og bað hann um
miskunn. Höfðinginn kvaðst
myndi gefa manninum líf, ef hún
giftist sér, annars ekki. Don Se-
bastian kallaði til hennar og bað
hana að hugsa meira um sálu-
hjálpina en líkamann. En Mir-