Dvöl - 01.09.1935, Side 15

1. soptomhoi' 1035
D V
Ö L
15
háa.n hest, hlýddu umyrðalaust
og- settust hæg og hljóð á fjós-
fötuna, sem var þar á hvolfi.
Þau lituðust um í fjósinu, með
augun galopin af undrun. Flug-
urnar þutu fram og aftur og hin
stóra, skjöldótta kýr stóð þama
rétt hjá þeim. Hún lamdi sig með
halanum1, sveigði höfuðið sitt á
hvað til beggja hliða og stiklaði
á básnum.
Eftir nokkra stund fannst
Helgú tími til kominn að afla
sér nauðsynlegra upplýsinga.
— Ilvar hefir hún kálfinn ?
spurði hún.
— Bjáni, sagði Lísa, í magan-
um1.
Engum hafði nokkurntíma
haldizt það uppi að kalla Helgu
bjána, án þess að út af því yrði
hin svæsnasta orrahríð, en nú var
eins og henni fyndist þetta sjálf-
sagður hlutur.
— Hvernig kemur hann úr
henni? Skerðu þá gat á hana
með hníf?
— Þorskhaus, sagði Lísa, og
rödd hennar lýsti hinni megnustu
l'yrirlitningu. Þið verðið að gera
svo vel að sitja þögul og hreyf-
ingarlaus, annars truflið þið
Línu.
Nú voru þau pabbi og mamma
eflaust fyrir löngu setzt að kaffi-
borðinu, en auðvitað kom það
ekki til mála, að börnin færu nú
að yfirgefa þetta leyndardóms-
fulla fjós, þar sem kýrin stóð á
stikli, en virtist stöðugt hálf-
hrædd við börnin. Lísa gerði
gælur við hana, svo að hún yrði
rólegri og hvíslaði: Vertu hæg,
kýrin mín, 'vertu hæg. Mamma
hlýtur að koma bráðum — og
kýrin teygði snoppuna að Lísu
og baulaði vinalega.
En móðir Lísu kom ekki. Allt
í einu sperrti kýrin halann. —
Hann er að koma! hrópaði Lísa.
Nú Verðum við að taka á móti
honum. Komdu hérna, Helga,,
fljótt —---------
Og áður en Iielga í raun og
veru vissi hvað um var að vera,
stóð hún — í hvíta kjólnum sín-
um — hjá kúnni, sem| henni nú
þótti hreint og beint tröllvaxin,
og hélt um agnarlitlar, gular
kálfsklaufir — — og nú kom
mjúk snppa í ljós---------blá augu
------allt höfuðið. — — Helga
hljóðaði, þó ekki af hræðslu,
heldur af því, að hún var ein-
hverra hluta vegna frá sér af
stjórnlausri hrifningu — — og
allt í einu hékk eitthvað afar-
langt, svartskjöldótt, blautt, nið-
ur á milli barnanna. —----------
Þarna lá litli kálfurinn á mjlli
þeirra og dró ört andann. —
SælHu vatn, Dieter, hlauptu,
livað ertu að hugsa, hrópaði Lísa.
Komdu, Helga, við verðum að
draga kálfinn til kýrinnar. Og
Þær drógu hinn 50 punda, þunga
kálf upp að stallinum og hlupu
svo sjálfar eítir vatni, því Die-
ter var í slíku uppnámi, að hann