Dvöl - 01.09.1935, Blaðsíða 13

1. septomber 1935
D V
13
hið hannoveranska málfar. Sak-
laus á svip, eins og' englar, gerðu
]’au gys að henni og kappkostuðu
að vera flámælt eins og hún. Eft-
ir rúmlega vikutíma gafst Óma
grátandi upp fyrir harðýðgi þess-
ara nútíðarbarna, og þegar hún
daginn eftir fann stærðar mar-
gl.vttu í öðrum inniskónum sín-
um', fór hún sinn veg.
Nú urðu þau pabbi og mamma
að leggja á ráðin um, hvernig
helzt mætti takast að nota þær
þrjár vikurnar, sem eftir voru af
sumarleyfinu, til þess að koma,
taúgum pabba í lag, en þær voru
í því ástandi, að langt var fyrir
neðan meðallag, jafnvel þó miðað
væri \dð íbúa Berlínarborgar.
Samkvæmt þeirri reglu, að börn
hafi helzt áhrif á börn, réðu þau
til sín fjórtán ára gamla, telpu,
dóttur sjómanns þar í þorpinu.
Hún átti nú að vera, hvorttveggja
í senn, leiksystir og eftirlitsmað-
ur Helgu og Dieters.
Um kvöldið þegar þetta allt
var afráðið, gátu börnin ekki
sofnað. I fyrsta. lagi var búið að
lofa þeim því, að þau skyldu fá
að leika sér framvegis við fiski-
mannsdóttur, sem héti Lísa Ahlf,
og í öðru lagi var hún stjúp-
barn, því pabbi hennar iiét A1
bert Bienenweg. Þetta var fyrsta
stjúpbarnið, sem Helga og Dieter
höfðu heyrt getið um — og það
olli þeim mikilla heilabrota..
Lísa Ahlf kom og var öllum til
vonbrigða. Iíún var í hvítum ull-
Ö L
arsokkum og í stykkjótta sunnu-
dagakjólnum sínum. Lítil, gul
hárflétta stóð eins og stýri aftur
af hnakka, hennar, og hún var
hálf-feimin frammi fyrír börn-
unum. Ef hún hefði ekki haft
svo skær og einbeittnisleg augu,
er hætt við að pabbi og mamma.
hefðu enn einu sinni gefizt upp.
En nú gaf pabbi svofelldan úr-
skurð: Við látum þau öll þrjú
sjá umi sig sjálf. Og nú í fyrsta
skipti fóru þau pabbi og mamma
alein í langa gönguferð.
— Klæjar þig ekki undan ull-
arsokkunum ? spurði Helga og
benti á granna fótleggi Lísu.
— Ojæja, svaraði Lísa með
pommverskum málhreim. Ég læt
það allt vera.
— Hversvegna, ertu þá ekki í
silkisokkum? var næsta spurn-
ing.
— Þessir sokkar eru búnir til
ur ull af kindunum okkar.
— Af kindunum okkar! .hróp-
uðu börnin himinglöð og dönsuðu
í kringum Lísu. Þetta átti víst
að vera einliverskonar kindadans
og fylgdu honum' hin mögnuðustu
óp og óhljóð.
Þessu næst fóru þau, án þess
að taka nieira tillit til Lísu, nið-
ur að sjó. Þar gerðu þau sitt til
að hleypa öllu í bál og brand, með
því að haga sér eins og „alveg
hræðilegir óknyttaangar“. Meðal
annars hvolfdu þau úr nestis-
körfu á einum staðnum og á
öðrum stað eyðilögðu þau nafn-