Dvöl - 31.12.1935, Blaðsíða 8

8
D V
Ö L
31. des. 1935
lians og dyggðir, og endaði með
því, að segja mér, að Arthur
hefði ekki alls fyrir löngu orðið
fyrir vonbrigðum i ástainálum.
Henni liafði ekki tekizt að kom-
ast fyrir um einstaka atburði, en
það eitt var víst, að presturinn
hafði ekki verið sami maður eft-
ir. Hann hafði orðið magur og
fyrirgengilegur, og hann átti eitt-
hvað til minningar um stúlkuna,
í litlum rósatrékassa, sem hann
gevmdi vandlega niðri í skrif-
borði sinu.
.,Rg hef oft komið að honum,
þar sem hann hefir setið með
þenna kassa fvrir framan sig,“
sagði gamla konan, „en jafnskjóti
og ' einhver hefir komið, hefir
hann flýtt sér að læsa hann nið-
ur.“
Seinna um daginn, er við vor-
um úti að róa, greip ég tækifærið.
„Arthur‘\ sagði ég, „þú hefir
aJdrei sagt mér, að þú hafir elsk-
að aðra stúlku en mig. En frú
Gurley hefir sagt mér frá þvi,“
bætti ég við, til þess að hann
skyldi ekki revna nein undan-
brögð. Mér finnst andstyggilegt,
að heyra karlmann ljúga.
„Áður en þú komst“, sagði
hann og horfðist rólega i augu
við mig, „unni ég annari konu.
„Úr þvi að þú veizt það, skal ég
vera hreinskilinn við þig.“
„Ég bíð,“ sagði ég.
„Ida mín“, sagði Arthur — ég
var auðvitað kölluð réttu nafni
meðan ég var i Soundport — „ást
mín til þessarar konu var alger-
lega andlegs eðlis. Þó að hún
vekti dýpstu og viðkvæmustu til-
finningar mínar, og væri, að þvi
er inér virtist þá, hámark lcven-
legrar fullkomnunar, þá hef ég
aldrei hitt liana eða talað við
Iiana. Það var algerlega hugræn
ást. Ást mín á þér, er það að visu
einnig, en á allt annan hátt. Von-
andi læturðu þetta ekki varpa
skugga á hamingju okkar.“
„Var hún falleg?“ spurði ég.
„Já, liún var mjög falleg.“
„Sástu liana oft?“ spurði ég.
„Ég sá hana nokkrum sinn-
um
„Og alltaf tilsýndar?“
„Svo mátti það heita.“
„Og þú elskaðir hana?“
„Mér fannsi hún vera full-
komnun kvenlegrar fegurðar og
yndisþokka,“ sagði Arthur.
„Og þessi minjagripur, sem þú
geymir svo vandlega — er hann
til minningar um hana?“
„Já.“
„Sendi liún þér hann?“
„Ég fékk hann frá henni.“
„Kom liann einhverjar króka-
leiðir?“
„Já, að vissu leyti, og þó fór
hann ekki á milli fleiri.“
„Hversvegna hittirðu hana
aldrei?“ spurði ég.
„Hún var hátt yfir mig hafin,“
svaraði Artliur. „En góð Ida mín,
þetta tilheyrir alltsaman fortið-
inni. Þú ert þó vonandi ekki af-
brýðissöm?“