Dvöl - 31.12.1935, Blaðsíða 29

31. des. 1935
D V
Ö L
29
Að morgninum suðu þeir kjötið í
vatni og drukku soðið, á kvöldin
steiktu þeir buff. Þetta borðuðu
þeir á hverjum degi allan vetur-
inn og höfðu allt af beztu matar-
lyst og beztu heilsu. Eina tilbreyt-
mgin var í því fólgin að dýfa
kjötbitunum í lýsi eða þá að
kraka hálfbrennda spikbita úr
lömpunum og stinga upp í sig.
Það kölluðu þeir „bakkelsi". —
Það lítið, sem þeir áttu eftir af
brauði og mjölmat ætluðu þeir að
spara til vorsins, en svo myglaði
allt og var orðið ónýtt þegar til
átti að taka. Bjamdýr komu allt-
af öðru hvoru í nánd við kofann
og aldrei varð þeim matfátt. Ref-
ir voru hvimleiðir. Þeir trömpuðu
á kofaþakinu og stálu öllu laus-
legu úti við og báru í burtu —
jafnvel hitamælinum.
Þarna dvöldu þeir þangað til 19.
rnaí 1896 — eða nærn 9 mánuði.
Þann dag hófu þeir ferð sína á
ný, eftir að hafa undirbúið hana
eftir föngum. Föt höfðu þeir
saumað sér úr ullarteppum og
svefnpoka úr bjarnarfeldum. í
nestið höfðu þeir hálfþurrkað
bjarndýraket, en lýsi og spik til
að sjóða við. Tjald höfðu þeir nú
ekkert, því refirnir höfðu tætt það
í sundur um veturinn.
Segir eklti af ferðum þeirra
suður með landi, ýmist yfir sund
og firði eða fyrir nes og höfða,
stundum með sleðana í eftirdragi,
stundum á húðkeipum innan um
íshroða. Einu sinni þegar Nansen
var að leggja bátnum sínum að
ísskör, reis allt í einu rostungur
úr kafinu og setti framhreifana
upp á bátinn til að hvolfa honum
og jafnframt hjó hann tönnunum
í hliðina á húðkeipnum. Nansen
reyndi að vama því að bátnum
hvolfdi og færði árina af öllu afli
í hausinn á rostungnum. Sleppti
hann þá hreifanum af bátnum en
reisti sig hátt upp úr vatninu,
eins og hann ætlaði að ráðast á
liátinn á nýjan leik. Nansen þreif
til byssunnar, en í sama bili sneri
íostungurinn sér við og hvarf í
djúpið jafn skyndilega og hann
hafði komið. Gat hafði komið á
bátinn og komst Nansen við illan
leik upp á skörina, áður en bát-
urinn sykki.
Daginn eftir að þetta vildi til
sátu þeir félagar um kyrrt til að
bæta götin á bátnum eftir rost-
ungstennurnar og til að þurrka
dót sitt, sem blautt hafði orðið.
Nansen þóttist þá heyra hundgá
innan af ströndinni og gekk af
stað í áttina til að skyggnast um.
Hann hafði ekki gengið langt, er
hann sá mann koma á móti sér.
Hundur fylgdi honum og heyrði
Nansen, er þeir nálguðust, að
hann talaði til seppa á ensku.
Þóttist Nansen þá draga kennsl á
Mr. Jackson, foringja enska leið-
angursins, sem átti að vera á
Franz Jóseps landi um þessar
mundir.
' Nansen segir svo frá fundum
þeirra Jackson: „Ég lyfti hattin-