Dvöl - 31.12.1935, Blaðsíða 15

31. des. 1935
D V
Ö L
15
lausa glugga, gerði hann c.nn
skuggalegri og tómlegri. Nokkur
hrörleg borð með rykugum glös-
um á, kúluspilsborð upp á end-
ann, gulur leguhekkur og fornfá-
legt skrifborð virtust sofa ]5arna i
þungri og óhollri hitasvækjunni.
Og flugurnar! Aldrei á æfi
minni hafði ég séð slíkan fjölda.
neðan á loftinu, á gluggarúðun-
um, i glösunum, i haugum . . .
Þegar ég opnaði hurðina hófst
suðið og sveimið umhverfis mig,
eins og ég hefði komið inn i bý-
flugnabú.
Hinumegin i herberginu, i
gluggaskotinu, stóð kona. Hún
stóð uppi við gluggann og starði
út. Ég kallaði tvisvar fil hennar.
„Veitingakona!“
Hún kom hægt og hægt, ves-
aldarleg bóndakona, sprungin og
hrukkótt i andliti, fölléit, klædd
eins og kerling, með borðum og
kniplingum. En þrátt fjrrir allt
þetta var hún samt ekki gömul,
en hún var ellileg af gráti.
„Hvers óskið þér?“ spurði hún
og' þurrkaði sér um augun.
„Setjast niður stundarkorn og
fá eitthvað að drekka.“
Hún horfði undrandi á mig og
hreyfði hvorki liönd né fót. eins
og hún botnaði ekkert í þessu.
„Hvað, er þetta ekki veitinga-
hús ?“
Konan brosti.
„Jú, þetta er veitingahvis, ef
þér eruð að spyrja að því . . . En
af hverju farið þér ekki hinu-
megin, eins og allir aðrir? Það er
miklu skemmtilegra þar . . . “
„Þetta er nógu skemmtilegt
handa mér — ég vil heldur vera
hér.“
Og svo settist ég við eitt borðið,
án þess að biða eftir svari.
Þegar veitingakonunni varð
Ijóst, að mér var alvara, tók liún
til óspilltra málanna, opnaði
skúffu, tók fram flöskur, þurrkaði
glös og fældi frá sér flugurnar.
Ég fann, að henni þótti mikið
varið i að mega afgreiða ferða-
mann. Alltaf öðru hvoru hætti
hún og fól andlitið í höndum sér,
eins og hún örvænti um að geta
nokkurntíma uppfvllt þær skyld-
ur, sem i þessu voru fólgnar. Síð-
an fór hún niður i kjallarann. Ég
héyrði hana hringla lyklum, sín-
um, snúa þeim í skránum, leita
i brauðkassanum, mása og blása
rykið af og þvo ílát. Við og við
kom andvarp, nálfkæfður ekki.
Eftir stundarfjórðung setti hún
fyrir framan mig fullan disk af
þornuðum vínberjum, gamlan,
grjótharðan, hrauðhleif og flösku
með súru víni.
„Gjörið þér svo vel,“ sagði hún
og fór svo aftur i gamla staðinn
við gluggann.
Meðan ég át og drakk, var ég
að reyna að fá hana til að tala
við mig.
„Ég er hræddur um að þér fá-
ið ekki marga gesti liingað ?“
„Ó, nei, herra minn. Aldrei
neinn ... Þegar þetta var eina