Dvöl - 31.12.1935, Blaðsíða 17

31. des. 1935
D V Ö L
17
Reikningsskil
Eftir Martin Andersen-Nexö
Skógurinn inni á ásunum sef-
ur. Hann er hulinn svo miklum
hvítum og hreinum vetrarsnjó,
að það sést engin lögun á honum.
Aðeins, þar sem fuglar hafa sezt,
skín í naktar, dökkar og ömur-
legar greinar. Djúp gilin, lvngið
og naktar klappirnar eru þaktar
snjó. Og grannvaxið einiberja-
Iréð er orðið bogið undan þunga
hvítra ískrystalla.
Það er mikill snjór í djúpu
grjótnámunni neðan.undir ásn-
um. Yerkamennirnir verða að
moka honum og aka burtu, til
þess að komast að klöppinni. í
moldarlaginu ofan á henni koiiia
rætur grenitrjánna i ljós, og
langir ísströnglar hanga neðan i
þeim.
Niðri á láglendinu er allt hul-
ið snjó eins langt og augað eygir
alla leið niður að hafinu, sem
liggur í liálfrar mílu fjarlægð,
þakið rekís. Á snævi þakið
landið falla mildir Og bláhvitir
sólargeislarnir. En skin sólar-
innar er máttlítið og lífvana.
■ Niðri við hafið er dálitið þorp.
Tilveru sína á ])að klöppunum
aði á .Tose sinn syngja við veit-
ingakonuna frá Arles:
„Sá fyrsti sagði:
,SæI vertn, góða mín! ...“
Þ. G. þýddi.
að þakka. Húsin snúa mörgum,
litlum rúðum að grjötnámunni,
þar sem fyrirvinna fjölskyldunn-
ar eyðir deginum. .Törðin er ó-
frjó mestmegnis klappir. En jafn-
vel klappirnar verða að brauði
og .veita það, sem þarf til við-
halds lifinu stundum minna,
aldrei meira.
Það skín i rauð þökin í gegn-
um hvítan snjóinn á litlu húsun-
um í þorpinu. Þetta sambland
hins rauða og Iivíta litar er lik-
ast því, að liafnir væru uppi fán-
ar lil Iieiðurs fátæktinni.
Langt inni yfir landinu er sól-
in að ganga til viðar. Og snjór-
inn fær daufan rósrauðan lii.
Upp frá hverjum reykháf í þorp-
inu liður reykur blár reykur
beint upp í loftið. Það er hin
fálæklega fóru arinsins á þangi,
iorfi og þurri mykju, sem hinir
duttlungafullu guðir taka á móli
með velþóknun.
Mykjan herpist sainan og það
brestur og snarkar i þanginu.
Laugardags eldurinn blossar
upp, reiðubúinn að laka á möti
þvi, sem fyrirvinna fjölskyld-
unnar hefir keypt á heimleið-
inni. Börnin teygja andlitin i átt-
ina að eldinum og það gljáir á
augu þeirra og hörug nef. Mæð-
urnar lilaupa órólegar til og frá
eldhúsglugganum. Nú hvarf sól-