Dvöl - 31.12.1935, Blaðsíða 27

31. des. 1935
D V
Ö L
þeir bh-nu og tvo húna, sem komu
að tjaldinu, svo ekki skorti mat,
og bjarndýrsfeldirnir komu sér
vel til að liggja á.
23. júlí héldu þeir loks af stað
og daginn eftir sáu þeir land i
suðvestri í fyrsta skiþti eftir
nærri tveggja ára volk á ísnum.
Ferðin sóttist seint yfir íshröngl
og vakir, enda var nú aðeins einn
hundur til hjálpar fyrir hverjum
sleða. Það bar við einn dag, er
Nansen var að ýta húðkeip sínum
á flot í vök einni, að hann heyrir
Johansen kalla rétt fyrir aftan
sig: „Taktu byssuna“. Nansen
lítur uní öxl og sér stórt bjarn-
dýr ráðast á félaga sinn. Bátur-
inn er kominn ofan af skörinni
og byssan í hylki sínu á þilfar-
inu. Meðan Nansen er að kippa
bátnum aftur upp á skörina í
dauðans ofboði til iþess að ná
byssunni heyrir hann Johansen
segja ofur rólega: „Nú verðið þér
að flýta yður, ef það á ekki að
verða of seint“. I því hafði Nan-
sen losað byssuna, snerist á hæli
og sendi bangsa kveðju rétt bak
við eyrað á fárra álna færi.
Bjarndýrið hafði labbað í slóð-
ina og haft hljótt um sig þangað
til Johansen nam staðar. Þá réð-
ist það á hann og gaf honum
löðrung svo hann svimaði og féll.
Hann náði með hendinni undir
kverkina á kvikindinu og reyndi
að halda því frá sér, en þegar
björninn opnaði kjaftinn rétt yfir
höfðinu á honum var það, að Jo-
*T
hansen sagði hin gullvægu orð,
sem því nær höfðu orðin hans
síðustu.
7. ágúst komu þeir á ísbrúnina
og mátti nú heita auður sjór til
hins fyrirheitna lands. Þeim
fannst þeir hafa himin höndum
tekið, þótt þeir sæju eiginlega
ekki annað en allbrattan skriðjök-
ul blasa við sér. Því miður sáu
þeir ekki annað fært en að lóga
nú sínum trúu förunautum, Kai-
fas og Suggen, hundunum, sem
enn voru tórandi. Þeir fengu sína
kúluna hvor.
Þetta land, sem þeir voru komn-
ir að reyndust vera þrjár fremur
litlar og ókunnar eyjar. Skýrði
Nansen þær Ilvittenland. En ekki
gátu þeir áttað sig á hvar þeir
voru í raun og veru, enda var
kortið, sem til var af Franz
Jóseps landi mjög ófujlkomið,
einkum austurströndin. Þeir
héldu nú enn í SV og sáu þá
íleiri eyjar, sem þeir komu til 13.
ágúst og gengu þar á land.
„Því verður ekki lýst með orð-
um“, segir Nansen, „hvernig okk-
ur var innanbrjósts, er við í
fyrsta skipti eftir tvö ár stigum
fæti á fasta jörð. ... Og í holum
milli steina fundum við blóm,
draumsóley og steinbrjóta“.
Nansen þóttist nú loks viss um,
að þeir væru við vesturströnd
Franz Joseps lands og að ennþá
væri ekki vonlaust um að komast
lieim um ha'ustið. Svo héldu þeir
þá áfram að miklu leyti á auðum