Dvöl - 31.12.1935, Blaðsíða 26

D V
Ö L
51. des. 1955
ur en norður eftir. Nansen áleit
að það væri vegna þess að stefn-
an væri nú meira samhliða stefnu
isgarðanna, en hafði áður verið
þvert á þá. Eftir mánaðarferð
voru þeir þó ekki komnir nema
suður á 84° 31’ N. ísinn rak NV.
Nú var farið að hlýna í veðri og
líðan þeirra mun betri, en vakir
fóru að koma í ísinn, sem þeir
töfðust mjög á að krækja fyrir.
1 lok maímánaðar voru þeir
komnir á 82° 21’ N. eða h. u. b.
á sömu breidd og Fligelyhöfði. En
hvergi var land að eygja. Skildi
Nansen ekkert í þessu, en það
óhapp hafði viljað til á leiðinni,
að ferðaúrið stanzaði einu sinni,
svo að þeir gátu úr því ekki vit-
að nákvæmlega á hvaða lengdar-
stigi þeir voru. Korn það síðar í
ljós, að þeir voru 6Ú20 austat'
heldur en þeir bjuggust við. Leið
þeirra lá því svo langt austan við
Fligelyhöfða að þeir sáu hann ekki
og heldur ekki eyjar þær lítt
þekktar, sem eru norður af höfð-
anum.
f júníbyrjun var ísinn orðinn
svo krosssprunginn, að óhjá-
kvæmilegt var að taka húðkeip-
ana í notkun yfir vakirnar. Á
sleðaferðinni höfðu höggvist ótal
göt á strigann þegar sleðarnir
voru að velta. Settust þeir nú um
kyrrt í hríðarveðri af austri, sem
rak.ísinn saman í hröngl, svo lítt
mögulegt var að komast fram úr,
hvorki á bátum eða sleðum.
11. júní skrifar Nansen. „Til-
breytingarlítil æfi, þegar til lengd-
ar lætur. Sami þrældómurinn dag
eftir dag, viku eftir viku ... Allt-
af von um að þetta fari að taka
enda og alltaf vonbrigði. Sífellt
sami sjóndeildarhringur — ís á
alla vegu. Hvergi merki um land
eða auðan sjó. Ekki vitum við vel
iivar við erum staddir, né hvenær
úr þessu rætist. ... Nú eigum við
5 hunda eftir og mat handa þeim
í þrjá daga“.
Snjórinn var nú að þiðna af
ísnum og klesstist neðan í skíðin
og sleðana, svo ekkert gekk.
21. júní voru vistir á þrotum,
að eins 2 hundar tórandi, færðin
ómöguleg. Útlitið ömurlegt.
En þá vill þeim hið mikla happ
til, sem gerir enda á allri bölsýni.
Þeir eru að leggja að ísbrún á
vök einni þegar stór kampselur
allt í einu rekur upp hausinn rétt
hjá. Johansen þrífur byssuna og
sendir honum kúlu í kollinn, en
Nansen kemur skutli í hann áður
en hann sekkur. Að vísu fylltust
húðkeiparnir af sjó í þessari við-
ureign og voru nærri sokknir, og
mestallur farangur varð blautur.
En hvað gerði það. Hér var nóg-
ur matur og eldsneyti í heilan
inánuð. Þeir dönsuðu af kæti í
kringum selskrokkinn.
Nansen afréði nú að setjast
um kyrrt um hríð, hvíla sig og
bíða þess að færi batnaði eða ís-
inn greiddist meira í sundur. Það
leið heill mánuður áður en þeir
héldu af stað. Á þeim tíma skutu