Dvöl - 31.12.1935, Blaðsíða 16

16
D V
Ö L
31. des. 1935
veitingahúsiÖ hérna, var þaö
eitthvað annað. Við höfðum póst-
afgreiðsluna og veiðimennirnir,
sem voru að skjóta endurnar,
gistu allir hjá okkur. Vagnar
komu hér við allt árið. En síðan
veitingahúsið kom hinumegin,
höfum við misst það allt fólkið
vill heldur fara þangað. Okkar á
milli sagt, þá finnst þvi of dauff
hérna. Húsið er ekki skemmti-
l.egt. Ég er ekki glæsileg i útliti, ég
fekk hitasóttina, börnin mín eru
bæði dáin, en þarna fyrir handan
er hlegið allan guðslangan dag-
inn. Veitingakonan or frá Arlcs,
fögur kona, sem ber armbönd og
þrjár gullkeðjur um hálsinn.
Vagnstjóri póstvagnsins er elsk-
hugi hennar og fer þangað með
farþegana. Þau hafa fengið
margar laglegar þjónustustúlkur
það dregur að. AlJir ungu
mennirnir frá Berzouces, Redes-
san og .Tonquiéres fara þangað.
Ökumennirnir taka á sig krók til
þess að koma við hjá lienni, en
ég hangi hér allan daginn vfir
engu.“
Hi'm talaði liægt og kæruleys-
islega og lá alltaf með ennið við
rúðuna. Það var bersýnilegt, að
eitthvað i veitingahúsinu á móti
dró að sér athygli hennar.
Skyndilega komst mikill skrið-
ur á hinumegin við veginn. Póst-
vagninn fór af stað og rótaði upp
rykmekki um leið. Nú hevrðust
svipuhögg, þytur í lúðri öku-
rnannsins og hrópin í stúlkunmn,
sem hlaupið höfðu út i dyrnar.
„Adiousias! ... Adiousias!“
Og svo hélt sterka röddin, sem ég
heyrði áður, áfram með söng
sinn:
„Föt sin klæddist í
og fór út að læknum.
En þá komu þeysandi
þrir ungir riddarar .. .“
Skjálfti fór um líkarna veit-
ingakonunnar við gluggann, þeg-
ar Iiún heyrði þenna söng.
„Heyrið þér þetta?“ sagði hún
lágt.
„Það er maðurinn minn . . .
Svngur hann ekki vel?“
Ég leit á hana, steinhissa.
„Ha! Maðurinn yðar? Fer hann
þangað líka?“
Hún mælti, i óstvrkum rómi, en
furðu rólega:
„klvað haldið þér, herra minn?
Karhnennirnir eru svona, þeir
þola ekki tár; og ég hefi ekkert
gert annað en gráta, síðan börnin
min dóu. Og þar við bætist, að
þessi hjallur, sem enginn kemur
i, er svo drungalegur og and-
styggilegur, svo að þegar vesa-
lings .Tosé leiðist mest, fer hann
yfir veginn og fær sér i staupinu,
og af þvi að hann hefir góða
rödd, lætur veitingakonan hanti
svngja. Sko! Nú hvrjar hann
aftur.“
Og titrandi slóð hún við glugg-
ann, eins og i leiðslu, með hend-
urnar fyrir framan sig, stór tár á
kinnunum, sem gerðu hana Ijót-
ari en nokkru sinni fvrr, og hlust-