Dvöl - 11.11.1934, Blaðsíða 4

D v ö L
11. nóv. 1834
4 :
óhamingjumaður til 93 ára ald-
urs, en þá datt þakhella 1 höfuð
honum og dó hann af því.
Skáldin hafa frá alda öðli haft
vakandi auga á því sorglega hlut.
skipti, að hafa óheppni að sér-
grein. Áðurnefndur ödípus hef-
ir t. d. fengið nokkur kvæði um
sig á þeim grundvelli. En ég verð
að endurtaka það, að samanbor-
ið við Ulriksen má hann teljast
heppnismaður. Óheppnari maður
en Ulriksen hefir aldrei gengið
hina þungu göngu frá vöggu til\
grafar á þessari jörð.
Ég er þessu vel kunnugur, því
að ég þekkti hann frá barnæsku,
þangað til hann hvarf mér, eftir
að örlögin gerðu honum síðasta
grikkinn, þegar hann var á gangi
á Karl Johan með unnustu sinni
og hundinum hennar. Maður
skyldi nú halda, að þessi sífellda
óheppni hans hefði hert hann
það, að hann gæti þolað þetta
smáræði í viðbót, en ég held það
varla. Ég veit ekki einu sinni,
hvort hann er enn í tölu hinna
lifandi ,eða hvort honum hefir tek-
izt að svifta sig lífi.
Það mundi verða of langt mál,
að lýsa öllum óhöppum Ulriksen.
Ég læt nægja að taka nokkur
sýnishorn. Þegar í barnæsku var
hann alltaf að verða fyrir ein-
hverjum óhöppum. Ég- var fjórum
árum eldri en hann og ég man
enn, að þegar,.vj.ð vorurp að leika
okkur heima hjá honum, fékk
hann stundum þennan kvalasvip
á andlitið, sem ég minnist að hafa
séð svo oft síðan, og hljóp til móð-
ur sinnar, sem spurði: Æ, dreng-
urinn minn — hefirðu nú orðið
fyrir einhverju óhappi aftur?
ójá, það var nú allt smávaxið
í þá daga. Með aldrinum komu
stærri sorgir. Enginn strákur var
jafn óheppinn og hann. Alltaf
kom hann upp í því, sem hann
hafði ekki lesið, og ef hann
framdi eitthvert skammastrik, þá
komst það alltaf upp. — Þegar
kennarinn sendi út eldingar sinn-
ar reiði, var hann æfinlega
þrumuleiðari. Að maður nú ekki
tali um allar hans slysfarir. Þeg-
ar hann var fermdur hafði hann
eftir 8 fingur og 7 tær, af þeim
10 hvorrar tegundar, sem hann
fékk í upphafi. Ennfremur voru
þá eftir fjórir fimmtu hlutar af
nefinu. Einn fimmti hlutinn hafði
flogið til himins með rakettu,
þegar Ulriksen var þrettán ára.
Það er: ekki langt frá að ég óski
þess, að það, sem eftir varð af
hónum, hefði farið sömu leið, því
að það hefði losað hann við mikl-
ar þjáningar. Að öðru leyti hélt
hann eftir búknum, fótum og
handleggjum og lífsþrá, sem eng-
in óhöpþ gátu brotið. Að vísu
vissi hann, að hann var stjúpbarn
hamingjunnar, ep hann var á-
kveðinn í að láta ekki bugast. —
Þrisvar sinnum féll hann við próf
— vegna óhappa og þegar