Dvöl - 11.11.1934, Blaðsíða 13

U- nóv, 1934
D V
Ö L
13
gistihúsanna eru ekki alltaf áreið-
anlegir, eins og menn vita. Það
var steikjandi heitt í veðri og
hefði sjálfsagt verið hyggilegra ai
ínér að fá vagn, en ég vildi vera
sparsamur og fór því gangandi.
hil allrar ógæfu fór ég út af réttri
leið og var að álpast um, þrefalt
lengri tíma en þurfti. Loks fann
ég stöðina og bað um farmiðana.
Eg var spurður, hverja leiðina ég
^etlaði að halda, og vandaðist þá
málið dálítið. Þegar nú þess er
gsett, að mjög heitt var í veðri.
að margt kallaði að í senn, að ég
var Öllum leiðum algerlega ókunn-
ueur, að ég allt í einu fæ að vita,
a þar sé um fleiri en eina leið
a velja, í stuttu máli sagt, þegar
Þetta allt er lagt saman — þá á-
T" ég ráðlegast, að fara heim
a ur, velja þar leiðina í ró og
T,.1 og kaupa svo farmiðana á
6 ^ Smn var ég hyggnari o'g
mei vagn. En á leiðinni upí
roppurnar við gistihúsið mund
eg eftir, að ég Var búinn með allf
vint ana mína, og þótti mér rét1
f !. Tkkra vindla áður en éí
gleymdi þvi aftur. Það var ekk
nema svipstundarverk, bara a<
^reg a sér fyrir næsta húshorn
ann SPÖ1 gat ég eins vel farií
gangandi. Eg bað því ökumannim
f blða mín- Þegar ég var liðlegí
kommn af stað, datt mér ? huj
'mskeytið, og fór að hugleiða
vernig bezt mundi að orða það
°8‘ til allrar bölvunar sökkti ég méi
svo niður í þetta, að ég gleymdi
bæði vindlum og vagni, en anaði
áfram beint af augum. Upphaf-
lega hafði ég víst ætlað að láta
gistihúsið annast um að koma
skeytinu, en nú, þegar ég senni-
lega var rétt hjá símstöðinni, gat
ég lokið þessu lítilræði sjálfur.
Símastöðin reyndist þó að vera
fjær en ég hugði. En hvað um það,
þangað komst ég þó á endanum,
fylti út eyðublað og fékk símþjóni.
Það var roskinn maður og regings-
legur, sem við því tók. Hann helti
yfir mig heljar dembu af spurn-
ingum á svo fljótandi þunnri
Frönsku, að ég gat með engu móti
greint bilin milli orðanna, allt rann
saman í eina suðu, sem gerði það
að verkum, að ég fór aftur að
verða dálítið ruglaður. Ég var al-
veg kominn að því að hætta við
allt saman, þegar svo vildi til, að
Englending bar þar að. Hann
fræddi mig um það, að það sem
maðurinn vildi fá, væri áritun á
símskeytið. En þar sem nú sím-
skeytið var ekki frá mér, heldur
öðrum manni, þá gat ég ekki gert
honum til hæfis í þessu efni, en
ég gerði honum grein fyrir því
sem auðskilið var, virtist mér
að ég væri bara milliliður milli
eins félaga míns og annars manns.
Það gagnaði ekki hót. Ekkert gat
friðað þennan mann, nema and-
skotans áritunin. Ég varð þvi að
lokum að lofa að fara heim og
spyrjast fyrir, fyrst hann væri
svona: þrár.