Melkorka - 01.03.1955, Blaðsíða 4

Skörp greind, lífsfjör og manndómur virð-
ist hafa verið ættarfylgja þessara systkina, fer
og enginn snauður úr föðurgarði, sem flytur
með sér slíkan arf, hvernig sem öðrum kjör-
um er háttað.
Leiðir Þuríðar lágu eins og margra ann-
arra til Reykjavíkur, en hingað flutti hún
1911.
Hún kont hingað á óvenjulegum tímum.
þá var að hefjast liin mikla bylting í íslenzku
þjóðlífi, sem enn er ekki lokið. Annarsvegar
\ ar þá rísandi íslenzk stóriðja og auðsöfnun,
hinsvegar vaxandi t erkalýðsstétt að bregða
blundi. Flokkaskipun var þá á hverfanda
hveli og dagar gömlu flokkanna senn taldir,
en nýir flokkar að rísa á legg, knúðir fram af
nauðsyn breyttra þjóðfélagshátta. Nýjar
stefnur kvöddu sér hljóðs og blésu að þeim
glóðum sem fyrir voru: hinni aldagömlu bar-
áttu íslenzkrar alþýðu við ranglæti og kúgun.
gegn harðdrægni og miskunnarleysi.
Þuríði var þannig farið, eðli hennar og
uppistaðan í skapgerð hennar slík, að hún
hlaut að skipa sér í sveit þeirra, sem börðust
fyrir rétti allra smælingja, en gegn eymd og
kúgun.
Sagði Þuríður nrér einu sinni sögu um sín
fyrstu kynni af samtökum og baráttu verka-
lýðsins, og af því að sú saga er eins sönn og
réttmæt í dag og hún var fyrir 40 árum, læt
ég liana fylgja: Þuríður kotn í hús til rosk-
innar kunningjákonu sinnar úr sveitinni.
sem nú stundaði fiskvinnu í Reykjavík; sá
jaar blað með magnbrungnum lýsingum á
sérstaklega vondum inönnum, óalandi og ó-
ferjandi, sem risnir væru upp og teknir að
afvegaleiða alþýðuna. Þuríði þótti lýsingin
ekki fögur og varð að orði: ., já, ljótt er, ef
satt er.“ Segir þá gamla konan: ,,Þegar þú
eldist, góða mín, muntu sjá, að þeir menn
sern þessi blöð úthúða mest og ofsækja, eru
einmitt metinirnir. sem þér er óhætt að
trevstó.“ Taldi Þuríður gömlu konuna hafa
þar haft lög að mæia. ...............
Ekki veit ég hvort það var í fyrsta jafnaðar-
mannafélaginu hér í Reykjavík, sem fyrst
± .
lágu saman leiðir hennar og Þorláks Ottesens
en bæði voru þau jrar félagar. En þau Þor-
lákur giftust árið 1918, og varð hjónaband
Jreirra óvenju farsælt og sambúð jieirra til
fyrirmyndar. Þau unnu hvort öðru og virtu
hvort annað og voru innilega samtaka í um-
hyggju og önn fyrir vaxandi barnahóp. En
Jiar að auki gafst þeirn það, að verða alúðar-
vinir og félagar, sem Itöfðu fullan skilning á,
að hvort um sig varð að fá að Jrroskast og
neyta kraftanna eftir lögmáli síns eigin per-
sónuleika. En tryggðin og ræktarjrelið voru
þeir hornsteinar sem aldrei brugðust.
Sex börn fæddust Jreim lijónum: Hulda,
Asa, Sigurlaug, Friðrik, Kristín og Sigríður.
Öll eru Jrau systkini vel gefin, mannvænleg
og geðjrekk. Verður er tímar líða mikill ætt-
bogi frá þeim hjónum kominn.
Þuríður var óþreytandi í umhyggju sinni
og aðstoð við börn sín, eftir því sem þau
Jmrftu á að hakla, en gleymdi aldrei að þau
voru einstaklingar sern áttu rétt á að lifa
sínu eigin lífi og þroskast samkvæmt eigin
eðli en ekki annarra valdboði.
En þó að heimilið væri mannmargt og
ekki slegið slöku við neitt af Jtví sem velferð
þess krafðist, var félagshneigð Þuríðar og
eldlegur áhugi meiri en svo að sá vettvangur
nægði henni.
Kann ég ekki til neinnar hlítar skil á öllti
|n í óhemju starfi sem Þuríður lagði fram til
þeirra mörgu félaga og samtaka, sem áttu
hug hennar og heimtuðu hendur hennar til
starfa.
Eins og áður segir gekk hún ung á hönd
verkalýðslireyfingunni og allri hinni marg-
þættu baráttu alþýðunnar. Hún starfaði um
skeið í Verkakvennafélaginu Framsókn, en
síðar varðhún stofnandi Þvottakvennafélags-
ins Freyja og formaður þess til dauðadags.
Fulltrúi þess var hún á Aljrýðusambands-
þingi, í Fulltrúaráði og hverskonar öðrum
samtökum er félagið tók þátt í. Hún var ekki
einungis formaður■ félagsins í venjulegum
skilningi, heldur má segja að það félag væn
í rauninni eitt af börnum hennar, með svo
MELKORKA