Melkorka - 01.03.1955, Blaðsíða 18

liverja aðra konu, hrópuðu naglaskærin. Úr
|dví getur orðið meiri háttar sorgarleikur.
— Hún hefur náttúrlega verið að lesa eitt-
hvert reyfararusl, sagði vasabókin, sem liefur
ruglað liana í ríminu. Henni þykir hann ef
til vill ekki nógu fínn. Ætlar sér kannski að
krækja í forstjóra eða gerast filmstjarna og
giftast milljónungi. . . .
— Nei. Ég er búinn að segja að hún elskar
hann enn þá, sagði vasaklúturinn. Hún sér
ekki sólina fyrir honum. Hvernig eigum við
að fá vitneskju um hvað hefur í raun og veru
gerzt? Er enginn hér sem veit það?
Vasaklúturinn leit í kringunt sig og kom
auga á nokkrar hárnælur, litla greiðu,
hnappa, silkiband, blýant með engu biýi, raf-
magnsreikning og póstkort sem stóð á:
„Kveðja frá hafinu. Þín Helena“. . . .
— En sjálfblekungurinn, liann hlýtur að
vita um þetta. Hann hlýtur að hafa skrifað
eitt ogannað.
— Andartak, sagði sjálfblekungurinn, ég
er að reyna að koma einhverju fyrir mig, en
minnið mitt er ekki upp á marga fiska.
— Loksins kemur það! hrópuðu allir hinir.
— Já, hún skrifaði honum fyrir nokkrum
dögum og sagði: Það skiptir engu, við get-
um verið saman fyrir því, þú segir sannleik-
ann —, nei, þvert á móti. Þú segir mér ekki
sannleikann, þú verður ástfanginn í ann-
arri, þú hlýtur að fá vinnu. Ég get ekki trú-
að....
— Þetta er mesta þvæla, ég skil ekki hvað
þú ert að fara, sagði púðurdósin, og ég verð
að segja að sem penni finnst mér þú vera
heldur óskýr í lmgsanaganginum.
— Eg get ekki betur, sagði penninn. Ég er
ekki vanur að tala eingöngu upp á eigin
spýtur.
1 sömu andránni var taskan opnuð og bréf
sett niður í hana.
— Þér liafið verið lesnar töluvert mikið,
ungfrú, sagði eitt af hinum bréfunum kur-
teislega. Þér eruð áreiðanlega ástarbréf?
— Já, auðvitað er ég það. Hvað haldið þér
annars að ég sé?
— Er það ekki dásamlegt! hrópaði varalit-
urinn.
— Mikið varð ég nú glaður, sagði púður-
kvastinn.
— Þér liafið ef til vill einhverjar fréttir að
segja okkur? spurði eitt af gömlu bréfunum.
— Þið getið heyrt ltvað hann skrifar. Þetta
er ungur maður sem ekki hefur getað fengið
atvinnu. Þess vegna skrifaði hann ungri
stúlku, sem lieitir Yvonne, til að láta hana
vita að hann geti ekki gifzt henni, þar sem . . .
— Já, við skiljum hvað liann á við, tók
varaliturinn fram í. Hann heldur að hann
geti ekki gert hana hamingjusama. ()g livað
svo meira?
— Nú er hann búinn að fá atvinnu, sem
reyndar er ekki rnikið til að gorta af sem
stendur, en hún á líklega eftir að gefa rneir
í aðra hönd áður en langt um líður. Hann
segist vera mesti grasasni, að hafa látið sér
detta í liug aðslíta öllu þeirra á milli og segir
um leið að hann geti lagt eið út á að hann
hafi aldrei elskað aðra konu en liana.
— Svona á að segja hlutina, sagði varalit-
urinn.
— Hvenær á að lýsa með þeim? spurði
vegabréfið.
— Það veit ég ekki. Ég veit bara að hann
segist tilbiðja ltana og hann geti ekki lifað án
liennar.
— Þetta eru góðar fréttir, sagði varalitur-
inn. Nú getur hún ekki verið án mín lengur.
Þ. V. þýddi.
MÁLSHÆTTIR
Þeim skal úr garði fylgja, sem tnaðnr
vill að ajtur komi.
Betra er ólofað en illa efnt.
Flest fer vtcnum vel.
Ofkaupa má gullið.
Frelsi er fé betra.
Sínum gjöfum er hver líkastur.
Iðnin eyliur alla mcnnt.
\______________________________________________________/
18
MELKORKA