Melkorka - 01.05.1956, Síða 19

ANJUTA
Eftir Anton Tsjekov
Anton Tsjekov (1860—1904), rússneskur rithöfundur.
Varð læknir 1884 en stundaði það starf lítt, þar sem
hugur hans slóð til ritstarfa. Leikrit hans eru stöðugt
sýnd á helztu leikhúsum Evrópu. Sálarlífslýsingar hans
eru með afhrigðum og snilld hans í smásagnagerð slík,
að hann er talinn með fremstu mcisturum á jjví sviði.
Stud. med. Stefan Klotsjkov gekk fram og
aftur í ódýrasta herberginu með Iiúsgögnum
í „Lissabon“ og þuldi í ákafa fræði sín. Þessi
látlausi þululestur liafði gert hann þurran
í kverkununt og svitinn spratt honum á
enni.
Við gluggann með frostrósunum sat An-
juta, herbergisfélagi hans, á kollóttum stóli.
Hún var dökkhærð, lítil og grannholda, um
það bil 25 ára; hún var mjög föl í andliti og
gráu augun blíðleg. Hún sat lotin og saum-
aði í skyrtukraga með rauðu. Það iá á þessari
vinnu — —. Klukka í ganginum sló tvö
dimm högg, en samt hafði enn ekki unnizt
tími til að taka til í herberginu. Velkt rúm-
ábreiða, hægindi á víð og dreif um herberg-
ið, bækur, fatnaður, þvottaskál með óhreinu
vatni og sígarettustubbunum fljótandi ofan
á, ryk á gólfinu — það var eins og öllu hefði
viljandi verið rótað til í herberginu, allt var
á ringulreið.
Hægxa lunga samanstendur af þrern
aðalhólfum, þuldi Klotsjkov. . . . Tak-
mörkin: Efsta aðalhólfið nær niður á 4. - 5.
rifbein á framvegg brjóstliolsins, á liliðinni
niður á 4. rifbein, að aftan niður á spina
scajáulae . . .
Klotsjkov liorfði upp í loftið og reyndi
að setja sér fyrir sjónir það sem hann liafði
verið að lesa. En honum tókst það ekki og
hann fór að þukla rifin í sjálfunt sér.
— Þessi rifbein líkjast nótum í liljóm-
borði, sagði hann. — Ég verð að æfa mig að
telja þau, ef ekki á illa að fara. Ég verð víst
að telja þau á beinagrind og lifandi manni
. . . Komdu hingað Anjuta, ég þarf að átta
mig á þessu!
Anjuta lagði saumana til hliðar, fór úr
blússunni og rétti úr sér. Klotsjkov settist
fyrir framan hana, hleypti brúnum og fór
að telja rifbeinin.
— Hm . . . Efsta rifbeinið finnum við ekki
. . . |áað er á bak við viðbeinið. Þarna er
annað rifið . . . Gott . . . Þarna er þriðja . . .
Þarna fjórða . . . Hm . . . Nú . . . Hvers vegna
kveinkar jrú þér?
Yður er kalt á fingrunum!
Þt'i deyrð ekki af því, sittu kyrr. Þetta er
þriðja rifbeinið, þarna fjórða . . . Þú ert
mögur, en þetta eru þó rifbeinin að því ég
bezt veit. Þarna er annað rifbeinið . . . þarna
þriðja . . . Nei, ég ruglast í þessu, ég get ekki
séð J)au fyrir mér . . . Ég verð að teikna þau
nákvæmlega. Hvar er kolamolinn?
Klotsjkov tók kolamolann og dró nokkrar
samldiða línur sem áttu að vera rifbeinin
á Anjutu.
— Ágætt. Nú skil ég þetta ... Þá þarf ég
að finna deyfur . . . Og hann var svo niður-
sokkinn að slá með fingrunum á brjóstið á
Anjutu, að hann tók ekki eftir að varir, nef
og fingur Anjutu voru orðin b!:í af kulda.
Anjuta skalf og var hrædd um að læknastúd-
entinn tæki eftir því og hætti að draga strik
með kolamolanum og banka á brjóstið á
henni og ná síðan slæmu prófi.
Þá er Jret ta í lagi, sagði Klotsjkov og hætti.
Sittu kyrr án þess að þurrka burtu strikin,
ég ætla aðeins að rifja Jiietta upji. Og liann
fór að ganga fram og aftur um herbergið og
MEl.KORKA
51