Vesturland - 24.12.1949, Blaðsíða 15

VESTURLAND
15
SIGURÐUR BJARNASON FRÁ VIGUR:
SAMGÖNGUR OG FRAMFARIR
Isafj arðardj úp, sem skerst
inn í Vestfjarðakjálkann milli
Rits og Stiga, er einn mesti flói
Islands. En af þessum flóa
dregur landið nafn. Segir Land
náma að Flóki Vilgerðarson
hafi gengið úr Vatnsfirði á
Barðaströnd, þar sem hann
hafði haft vetrarsetu „upp á
fjall eitt hátt ok sá norðr yfir
fjöllin fjörð fullan af hafísum.
Því kölluðu þeir landit Island,
sem þat hefur síðan heitit“.
héraðsbúa yfirleitt sammála
um það, að fyrst bæri að snúa
sér að hinu fyrmefnda. Var
það árið 1943, sem fyrst var
veitt fé, er nokkru næmi til
þeirrar framkvæmda, þ.e. vega
gerðar yfir Þorskaf j arðarheiði
til Arngerðáreyrar. En þá hafði
i nokkur ár verið unnið að
vegasamband skapaðist við
Djúp, hefur verið mikill bagi
að því, að elckert gistihús var
til á leiðarendanum. Ilafði
hóndinn á Arngerðareyri að
vísu um skeið gistingu fyrir
fólk, en brast til þess fólk og
tæki að halda slikum rekstri á-
fram. Ennfremur var um tíma
til athugunar og undirbúnings
þessu nauðsynj amáli.
Samgöngur innan héraðs.
En sköpun akvegasambands
við Isafjarðardjúp og þar með
við rhikinn hluta Vestfjarða
var eins og áður er að vikið,
Vogskorin strandlengja.
Strandlengja þessa mikla
flóa er mjög vogskorin. Suður
úr honum ganga 11 langir firð-
ir og víkur, en norður úr Jök-
ulfirðir og Kaldalón. Er lengd
strandlengjunnar frá Bolung-
arvík, kringum Djúp að Sand-
eyri, 279 km. Er það álíka vega
lcngd og frá Reykjavík að
Kirkj ubæj arklaustri í Skapta-
fellssýslu.
Það liggur í augum uppi að
þetta landslag hlaut að verða
Þrándur í götu greiðra sam-
göngubóta á landi. Milli sumra
fjarðanna liggj a. brött nes og
víða eru hlíðarnar nær sæ-
brattar einkanlega við utanvert
Djúpið. Fram til þessa dags,
hefur þjóðbraut fólksins í
byggðunum við Isafj arðar-
djúp legið um sjóinn. Akvegir
hafa þar svo að segja engir ver
Bifreið n Bolungarvíkurvegi.
ið til.
En hér við Djúp var snemma
hafizt handa um samgöngubæt-
ur á sjó. Árið 1890, eða fyrir
tæpum 60 árum, eru teknar hér
upp flóabátaferðir og keypt til
þeirra lítið gufuskip, sem var
fyrsti 1‘lóabátur er rekinn var
hér á landi. Siðan hefur þess-
um ferðunl verið haldið uppi
og má segja, að þær hafi verið
lífæð byggðalaganna, enda þótt
mjög hafi oltið á ýmsu um
framkvæmd þeirra. Síðustu 7
árin hefur þó allgott skip verið
notað til ferðanna.
Akvegasamband við
Vestfirði.
En þrátt fyrir það, að flóa-
bátaferðir væru reknar mn Isa-
fjarðardjúp og sæmilega séð
fyrir samgöngum á sjó, en í
flestum öðrum héruðum, varð
þó Ijóst, að ekki var annað við-
unandi en að akvegasamband
yrði skapað við héraðið og síð-
an milli hinna einstöku byggða
laga þess. Voru forystumenn
vegalagningu i Langadal i
Nauteyrarhreppi og í Þorska-
firði að sunnan. Á sj álfri
Þorskafjarðarheiði liafði ekki
verið hreyft við steini.
En nú lcomst skriður á málið.
Almennur áliugi ríkti i hérað-
inu og um mestan hluta Vest-
fjarða, fyrir þvi, að'skapa ak-
vegasamband að Djúpi sem
fyrst. Vegna skorts á vinnuafli
og vélum varð vegagerðinni yf-
ir Þorskafj arðarheiði þó ekki
lokið fyrr en síðla sumars 1947.
Þá komst akvegasamband á
enda, þótt vegurinn væri ekki
fullgerður. Frá því að hafist
var handa um framkvæmdina
fyrir alvöru, liðu þannig nær 5
ár. Og enn verður varla sagt að
ástand Þorskaf j ai’ðarheiðar-
vegar sé viðunandi orðið, þó að
hann sé nú orðinn allfjölfar-
inn.
Nauðsynlegur gististaður á
Langadalsströnd.
1 þessu sambandi her þess
einnig að minnast, að síðan ak-
rekið gistihús í Reykjanesi og
bætti það nokkuð úr.
En þetta mál er enn óleyst og
her brýna nauðsyn til þess, að
ó næstunni verði einhver lausn
í því fundin. Ferðir Djúpbáts-
ins til Isafjarðar samdægurs og
áætlunai’bifreiðar koma til Am
gei'ðai’eyi'ar leysa það engan
veginn. Á Langadalsströnd eða
í Reykjanesi verður að koma
upp gistihúsi og veitingaskála
svipuðum þeirn, sem Breiðfirð-
ingar hafa byggt í Bjarkar-
lundi og reltinn er þar með
myndarskap og til rnikils hægð-
arauka fyrir alla urnferð um
Þoi’skafj ai'ðai’heiði og byggðir
Bai’ðastrandarsýslu. Ber nauð-
sýn til þess, að héruðin hér
vestra bindizt samtökum um að
koma slikum skála upp i Inn-
djúpinu. Væri æskilegt, að
Vestfirðingafélagið í Reykja-
vík og önnur samtök Vestfirð-
inga þar, legðu hönd að verki
á svipaðan hátt og Bi’eiðfirð-
ingafélagið hefur gert. Er þess-
ari hugmynd varpað hér frarn
aðeins annar aðalþáttur nauð-
synlegra fi’amkvæmda til um-
bóta i samgöngumálum hérað-
anna. Síðai’i þáttux’inn var
bygging akvega milli hinna ein-
stöku byggðalaga þeirra.
Það er fyrst vorið 1946, þeg-
ar Þoi'skafjarðai’heiðarvegin-
um var langt komið áleiðis, að
hafisa er handa um markviss-
ar umbætur í vegamálunum
við Djúp. Þá var hafin vega-
gerð frá Hnifsdal um Óshlíð til
Bolungarvíkur. Fengust þá í
fyrsta skipti stórvirkar vélar til
vegabóta í héraðinu.
Þessari vegagerð hefur þrátt
fyrir gífurlega örðugleika mið-
að vel áfram og var akvega-
sambandi kornið á við Bolung-
arvik á s.I. hausti. Verður veg-
urinn þangað fullgerður á kom
andi sumri, en eftír er að
breikka hann á nokkrum stöð-
um, byggja ræsi og hera ofan í.
Á s.l. hausti var kostnaður við
lagningu Bolungarvíkurvegar
orðinn um 750 þús. kr., en gera
má ráð fyrir að fullgerður