Samtíðin - 01.10.1936, Blaðsíða 11

SAMTÍÐIN
9
Heimsstyrjöld
innan þriggja ára
— Eru það tryltir menn, eða eru
það djöflar, sem ráða fyrir ófriðar-
ólikunni i Evrópu nú á tunum?
sPyrja ýmsir friðsamir menn sjálfa
sig.
Ekkert svar.
Menn þora ekki að tala. Fólkið
niá ekki liafa sjálfstæðar, pólitísk-
ar skoðanir. Það á að taka þátt í
þeini æðisgengna djöl'ladansi, sem
nu fer fram á meginlandi Evrópu,
algerlega hugsunarlaust. Foreldrar
eru verðlaunaðir fyrir barneignir,
ekki i þvi skyni, að þeir eigi að
geta af sér fólk, sem síðar meir
Eaekki menningu álfunnar og lyfti
'ellíðan manna um eina skör. Nei,
síður en svo. Þeir eiga að framleiða
hörn eins og kvikfé, til þess að hægt
S(í að tefla fram hreiðum og fjöl-
"'eiinum herfylkingum i næstu
styrjöldum, þegar ránfuglar þ eir,
01 með völdin fara, taka að blaka
Vaengjunum og láta dólgslega. En
hvernig á annað ástand að ríkja?
Eersamlega ómentaður ruslaralýð-
Ur’ seni bókstaflega enginn maður
pekti nokkur deili á í gær, fer í
daS lneð æðstu völd í skjóli purk-
lniarlausra klíkna víða þar, sem
•Uest reynir á. Dettur nokkrum
U'anni, sem kominn er til vits og
aia og náð liefir meðal stjórnmála-
luoska, í hug að lialda, að slíkt geti
liaft annað en ilt i för með sér
fyrir alheimsfriðinn ?
Þjóðahandalagið, hin virðulega
og rándýra samkunda, sem situr
suður í Genf, hefir tapað þvi litla
trausti, sem til þess hefir nokkurn
tíma verið horið a. m. k. af þeim
mönnum, sein lesið hafa um svip-
aða samkundu, sem saman kom í
Vinarborg fyrir rúmri öld.
Ein þjóð í álfunni, Bretar, liefir
þó i lengstu lög viljað varðveita þá
virðingu, sem menningin í Bret-
landi lilýtur að krefjast, að horin
sé fyrir slíkri stofnun sem Þjóða-
handalaginu. En skyldu ekki Bret-
ar hráðum sjá, að með þá skoðun
standa þeir einir úti á flæðiskeri?
I þessn samhandi má þykja fróð-
legt, að athuga, livað blaðakóngur-
inn hreski, Botliermere lávarður
(bróðir Northcliffe’s) hefir að
leggja til málanna. Hann hefir ný-
lega veitt erlendum blaðamanni við-
tal — afarstutt viðtal að sjálfsögðu
— því að slíkir menn eiga annríkt
um þessar mundir. Nú skal hér eng-
in áhyrgð tekin á mannkostum né
sannleiksást þessa fræga manns, en
gáfurnar, þekkinguna og framsýn-
ina dregur víst enginn í efa. Rother-
mere fórust þannig orð:
— Ástandið er núna miklu
ískvggilegra en í júlí 1914 og strið-