Samtíðin - 01.06.1937, Side 21

SAMTÍÐIN
17
FRANCES NEWTON:
Um líkbrenslu
[Líkbrensla er eitt af þeim málum, sem nú eru á dagskrá hér á
landi. Vér væntum þess, að lesendur Samtíðárinnar hafi gaman af að
lesa eftirfarandi grein, sem er skrifuð af amerískri konu. Grein þessi
birtist nýlega í amerisku timariti. Hún er hér Iauslega þýdd og nokk-
uð stytt.]
Faðir minn var 87 ára, þegar
liann andaðist. Ég var þá 41 árs, en
liafði aldrei horft upp á dauðsfall
og var með öllu ókunnug jarðar-
fararsiðum. Þegar faðir minn tók
að gerast gamall, var ég oft að
hugsa um það, ef liann fór í ferða-
lag, hvort ég mundi nú nokkurn
tíma sjá hann lifandi framar. Og
ég gcrði manninn minn stundum
órólegan með því að vera altaf að
lala um dauðann og hvað ætti ti!
bragðs að taka, er hann hæri að
höndum.
A þessu sviði vorum við aldrei
sammála. Maðurinn minn hafði
mestu mætur á likhrenslu, en ég
vildi ekki lieyra á slíkt minst. —
Nógu liatramlegt er nú að devja,
þó að ekki sé kveikt i manni i
þokkabót, lmgsaði ég'. Hins vegar
var ég hrifin af þvi að hverfa aft-
ur til jarðarinnar, auðga jarðveginn
og samlagast náttúrunni. Maðurinn
minn, sem ávalt er sanngjarn og vill
taka tillit til skoðana annara, félst
að lokum á, að við skyldum ein-
hverntima líta á grafreit í litlum
sveita-kirkjugarði skamt frá. En við
komum okkur saman um að slá
engu föstu um þetta. Þar við sat.
Yið aðhöfðumst ekkert. Svo kom
kreppan, og öll útgjöld, sem ekki
voru bráðnauðsvnleg, voru spöruð.
Fvrir tveim árum fluttumst við
til New York. í nóvembermánuði
fór ég að heimsækja föður minn á
afmælisdégi hans. Hann var kátari
og liressari lieldur en hann hafði
verið árum saman. En þá vildi svo
slysalega til, um það levti, sem ég
var að fara til móts við manninn
minn, að föður mínum varð fóta-
skortur og liann datt og lærbrotn-
aði. Læknarnir sögðu mér Iirein-
skilnislega, að þó að beinbrotið
kynni að gróa, mætti búast við, að
hann vrði örkumla maður. þeir
báðu mig að vera við öllu búna.
Ég vildi ekki hevra dauðann
nefndan. Mér var það fullljóst,
hvað læknarnir áttu við, en ég vildi
ekki sætta mig við þau málalok og
kaus heldur að neyta allra krafta
minna til þess að hjálpa hinum
hruma, gamla manni. En þegar tæp-
ur hálfur mánuður var liðinn frá
því, er slysið vildi til, sá ég, að fað-
ir minn mundi deyja, og að ekki
mundi annað tjá en að gera ráð-
stafanir viðvíkjandi fráfalli hans.
Við hjónin fórum því á stúfana að