Samtíðin - 01.06.1937, Qupperneq 23

SAMTÍÐIN
19
ur rósagluggi varpaði hlýleguin lit-
um á steingólfið.
— Kistan er flutt liingað og lát-
in á líkpallinn, mælti kirkjuþjónn-
inn. Líkmennirnir standa beggja
megin kistunnar, og' að því búnu er
likræðan flutt, eins og' venja er til.
Um leið og presturinn segSr: Af
jörðu ertu kominn o. s. frv., er mold
stráð á kistuna. Síðan stvð ég á
þennan bnapp, og sígur kistan þá
eitt fet niður fyrir gólfflötinn. Sést
þá ekki annað en blómin, sem bún
er skreytt með. Því næst les prest-
urinn blessunarorðin, og er atböfn-
inni þar með lokið.
— Hvað skeður. þegar fólkið fer?
spurði ég.
Þjónninn fór með okkur ofan í
móttökuherbergið, sem var undir
kórnum og mælti:
— Þegar líkfylgdin er farin út
úr kirkjunni og búið er að læsa
dyrunum, fer einn af vinum að-
standendanna ásamt jarðarfarar-
stjóranum og mér niður í þetta ber-
bergi. Síðan þrýsti ég á þessa vog-
arstöng, og líkpallurinn ásamt kist-
unni sígur niður. Að því loknu tök-
um við blófnin af kistunni, því að
þau mega ekki -eyðast með líkinu,
heldur aðeins blómin, sem það
heldur á í hendinni.
Hann þagnaði rétt sem snöggvast,
og ég bað um frekari skýringu á
þvi, sem hér væri um að ræða.
Við fórum inn í annað herbergi,
sem einnig var með bvelfdu lofti
og hvítt eins og móttökuherbergið.
í miðju herberginu var eins konar
pallur úr tígulsteinum með rétt-
hvrndum, gyltum dyrum. Umsjón-
armaðurinn opnaði þær, og' komu
þá aðrar dyr í Ijós. Hann lyfti liurð-
inni, sem var fyrir þeim, og' við sá-
um inn i langt rúm, sem lagt var
bvítum flísum. Þetta var likofninn,
og skýrði vörðurinn okkur nú frá
því, að þar væri kistan látin, og
því næst væri ofninn innsiglaður
með rafmagni i fjóra klukkutíma.
— Kistan er aldrei opnuð, mælti
bann, og eftir að líkbrenslan er
byrjuð, fær enginn að koma inn í
þetta bús. Að lienni lokinni er ösk-
unni safnað saman í viðurvist æðstu
embættismanna stofnunarinnar. Er
bún því næst látin í ker, sem sið-
an er innsiglað og sett í veggskot
hér í kirkjunni eða afbent aðstand-
endum bins látna.
Ég var enn ekki ánægð og spurði:
— Er líkið þá brenl á báli? Mér
fanst, að líkbrensla hlyti að tákna
loga, og ég gat ekki afborið þá til-
bugsun, að það ætti að brenna ást-
vin minn upp til ösku.
Gamli maðurinn mælti: — Hafið
þér nokkurn tíma liorft beint í sól-
ina? Ég kinkaði kolli til samþvkk-
is. — Þér vitið, bve björt og skær
bún er? Það er álika birta, sem um-
lvkur likið og eyðir þvi. ljós, sem
er eins og sólarbirta.
Ljós, sem er eins og sólarbirta.
Ég varð alt í einu gagntekin af sig-
urgleði. Ég sá i anda föður minn,
þar sem bann var að starfa í garð-
inum eða lösandi úti á þrepinu,
baðaður sólskini. Sólin belti geisl-
um sínum Adir hvítt höfuð bans. Ég
skvnjaði á þessari stund gróérar-
magn sólarinnar og blessun henn-
ar gamalmennunum til handa, og