Samtíðin - 01.04.1947, Blaðsíða 22

18
SAMTÍÐIN
„Það er satt. Ég heyri þungt brim-
hljóð. Heyrið þið það ekki? Hlust-
ið þið.“
1 þetta sinn svaraði Warren
þreytulega: „Gersamlega óhugsandi.
Ég er hræddur um, að ímyndunar-
aflið sé að fara með yður í gönur.
Það er engin eyja í minna en 200
mílna fjarlægð."
Það ríkti óhugnanleg þögn við hið
vaggandi borð. Eftir hverju biðu
þau? Hnútarnir á kaðlinum, sem
tengdi bjarghringinn hennar við
þann næsta, höfðu losnað. Það skipti
engu máli. — Nú, hvað var þetta?
Einhver féll í sjóinn. Eftir nokkur
andartök þrengdi Spensley sér milli
Maxine og Brents.
Hann klemmdi hendurnar ofboðs-
lega um hálsinn á Brent og þvaðraði
einhverja vitleysu. Brent reyndi ár-
angurslaust að slíta sig af honum,
en þjónninn var orðinn óður og hafði
óðs manns krafta. Maxine fór að
reyna að hjálpa Brent, missti tak
beggja handa og sökk. Henni skaut
upp aftur. Bjarminn frá vasaljósi
Warrens skein framan í hana. Hún
fann, hvernig þeir gripu báðir í hana.
Brent kleip hana, sleppti henni aft-
ur og æpti.
Hún varð vör við, að bjarghringn-
um hennar var hent til hennar,
heyrði hljóðin í Billie Bowen og að
Forsythe var að reyna að þagga nið-
ur í konunni sinni. Allt í einu dóu
hljóðin út. Hún heyrði ekkert annað
en brimhljóð. Þungt brim lamdi ein-
hverja óþekkta strönd.
Framh.
Á leið til þroska
VátJ vá há nírœÍa. il?á(d
(jeorcje &emard (LdLau/.
[Þegar G. Bernard Shaw varð níræður,
26. júlí s.l., átti Hayden Church, sem Shaw
vill helzt tala við, ef um blaðamenn er að
ræða, alllangt tal við hann. Aðalefni við-
talsins fer hér á eftir.]
tAÐ Á EKKI að líta á dauðann
sem eðlilegt og óhjákvæmilegt
fyrirbrigði. Við deyjum, af þvi að við
vitum ekki, hvernig á að lifa og drep-
um okkur á banvænum venjum.
Dauðsföll ‘ættu ekki að hljótast af
öðru en morðum, sjálfsmorðum og
dauðaslysum,“ sagði George Bernard
Sliaw við mig, er ég átti tal við hann
á heimili hans í þorpinu, Ayot St.
Lawrence, kvöldið áður en hann
varð níræður. Shaw lítur svo á, að
unnt sé að verða 300 ára, enda sé
sjálfgert að stefna að þvi að ná að
minnsta kosti þeim aldri. 300 ára
æviskeið er að lians dómi nauðsyn-
legt, til þess að menn fái öðlazt póli-
tiskan þroska, enda telur hann mann-
legt líf litilsvert, ef það sé skemmra.
Eins og nú standa sakir, álítur hann
mannsævina allt of stutta, til þess að
nokkuð sé leggjandi upp úr því að
lifa lifinu.
„Mundu það,“ sagði Shaw við mig,
„að breytni okkar stjórnast ekki af
reynslu okkar, heldur eftirvæntingu.
Látið mann hfa aðeins i 70 ár, og
hann mun alltaf vera að stagast á