Samtíðin - 01.12.1953, Blaðsíða 14

8
SAMTÍÐIN
B i 177. SAGA SAMTÍÐARINNAR HiIHi
HVER ERT I»IJ?
EFTIR SIGURJÓN FRA ÞD RG El RS STÖÐU M
ii: iiiiiij ii
LAUGARDAGSKVÖLD í apríl-
mánuði. Uðarigning, þétt og fíngerð.
Þokan var kolniðadimm. Utan frá
hafinu bárust þungar dunur; þar
brotnuðu bylgjur við sker og dranga
eða runnu í svartan sandinn.
Verzlunarhúsið var gamalt, reist
úr timbri, klætt bárujárni. Iiillur
fornfálegar, bekkir slitnir og bruf-
óttir. Þarna höfðu margir gengið um
busakynni, í sölubúð og skrifstofu.
Sumir með hendur fullar fjár, tas-
vígir í tali og frjálsir í framgöngu;
aðrir slyppir og snauðir, beygðir
undir þunga örbirgðarinnar. Gamalt
verzlunarbús á viðburðaríka sögu.
Það á líka ýms leyndarmál.
Viðskiptunum var lokið. Læstar
dyr. Ys og þys dagsins borfinn út i
drungalega kvöldkyrrðina. Regnið
draup af upsum lnissins niður á
varinhelluna.
Dagur afgrciðslumaður beið eftir
hreingemingakonunni. Hann hafði
undirbúið komu hennar, borið vatn
úr brunninum, kveikt á gashvernum.
Nokkrar loftbólur þutu af botm
fötunnar upp á yfirborðið; vatnið
kraumaði, lyftist eins og brjóst, sem
bærist í andvarpi.
Dagur beygði sig niður og jók
gosið á gashvernum. Gosdunurnar
hækkuðu, — þó fjarlægðist allur
bávaði. Kyrrð og ró draup eins og
lágvært regn af upsum hússins. Dag-
ur leit rannsakandi um bekki og af-
greiðsluborð. Þögnin var óvenjulega
tær og rík af bersögli. Og gömul
hús eiga sér þögla leyndardóma.
Nokkru seinna var drepið á dyr.
Það var breingerningakonan. Dagur
opnaði. Hún bóf ræstinguna, vann af
kappi og vandvirkni.
Dagur lagaði í hillunum, raðaði
skóöskjum, braut saman sundurflak-
andi léreftsstranga. Hann raulaði.
Það vár aðeins lagleysa. Svo settist
hann inn í skrifstofu, lilaðaði í miða-
bókum, lagði saman talnadálka.
Hreingerningakonunni sóttist
verkið vel. Þegar Dagur kom aftur
fram í búðina, bafði bún lokið gólf-
þvottinum.
Hann gekk til hennar.
„Ég helli úr fötunum fyrir þig.“
Hann snaraðist út í rigninguna,
bvarf í myrkrið og mugguna. Skólp-
inu hellti hann niður í víkina vestan
við verzlunina. A leiðinni til baka
var kulið í fangið. Hann var fljótur
í förum. Þá stóð bún úti ú varinhell-
unni. Regnið af upsum lnissins draup
í bár hennar.
Hann slökkti ljósin og lokaði
gömlu búðinni. Húsið varð að ólögu-
legri þúst í þokunni, fullt af myrkri,
kjmlega leyndardómsfullu.
Þau héldu livort til síns heima.
Þokan var þétt — ófst um þau eins
og vot værðarvoð.
NÆSTA laugardagskvöld mættust
þau aftur í búðinni, Dagur afgreiðslu-
maður og hreingerningakonan.
„Jæja, ætli við séum nú hér tvö
ein, eða eru bér fleiri eins og um
síðustu helgi?“