Samtíðin - 01.12.1953, Blaðsíða 24

18
SAMTÍÐIN
l!lil*li!l 17B. SAGA SAMTÍÐARINNAR '1 '
GAMLA KONAN
GAMLA KONAN býr hjá dóttur
sinni og tengdasyni, og í rauninni
gera þau fyrir hana allt, sem hugsazt
getur. Það líður varla svo dagur, að
frú Zwill, dóttir gömlu konunnar,
leggi sig ekki i lima við að hlna að
móður sinni. Oft rýkur hún fyrst af
öllum úr hi’idgc-lioði, áður en húið er
að gæða gestunum á seinustu hress-
ingunni, og segir þá, um leið og hún
jafnar litinn á vörum sér með litla
fingrinum: „Æ, ég verð að flýta mér
heim! Þið vitið, hvernig hún mamma
er! Ef ég fer ekki að koma heim, er
hún vís til að vera með þennan ógnar
gusugang í eldhúsinu. En hún á hara
ekkert erindi inn i eldhús. Anna er
alveg fyrirtaks stúlka — og henni ei
meinilla við, að mamma sé þar með
einhverja rekagátt.“
Frú Zwill er líka góð við mömmu
á honum. Auk mikils fjárhagslegs
sparnaðar við að búa þarna, er að því
ómetanlegur menningarlegur ávinn-
ingur að blanda geði við fjölmarga
efnilega æskufélaga og starfshræður,
og verða þau kynni mörgum mönn-
um það vegarnesti, sem endist þeim
einna lengst og bezt. Rikard Hornhy
hefur oft sagt við mig og áréttað það
í bréfum sínum, að honum væri ljúft
að hýsa Islendinga þarna bæði til
lengri og skemmri dvalar, og veit ég,
að þar fylgir hugur máli.
sína á ýmsan annan hátt. Hún velur
t.d. á hana fötin með mikilli um-
hyggjusemi. Þetta eru ekki föt eins
og frú Schellingheim gamla mundi
sjálf velja sér; þau eru miklu smekk-
legri, eins og hver einasta kunningja-
kona frú Zwill mundi viðurkenna.
„Mig langar til hún mamma sé
klædd eftir nýjustu tízku,“ segir hún
við þær. „En það er ég viss um, að
ef ég léti hana sjálfráða, mundi hún
kaupa sér eintómar nátthúfur á höf-
uðið! Ég vil hún liti út eins og
nútímamanneskja. Svei mér, ef mér
fyndist ég ekki vera orðin alveg
hundgömul sjálf, ef hún mamma liti
út eins og einhver langamma mín
aftan úr forneskju! Hinrik hefur það
góðar tekjur, að mamma þarf ekki
að vera illa til fara.“
Frú Zwill vill hafa mömmu sína
húandi hjá sér. Það segir hún oft. En
stundum er það nú satt að segja dá-
lítið erfitt, þegar hún býður fólki
eins og Mannenbergshjónunum til
miðdegisverðar. Phil Mannenlierg er
i svo óskaplega fínni stöðu. Og fólkið,
sem þau umgangast! Þó það væri nú
óneitanlega þægilegra öðruvísi —
því hún mamma hennar hefur svo,
jæja, segjum skritna borðsiði— er frú
Schellingheim látin horða við sama
borð og fjölskyldan. Hún er aldrei
látin horða uppi í herbergi hjá sér
eins og gamla frú Plotz gerir, þegar
gestir eru lijá þeim. Að sjálfsögðu
talar frú Schellingheim vitlaust, og
jafnvel þótt dregið sé dár að því með
mestu gát, fæst hún ekki til að breyta
hreinmum í röddinni að neinu ráði.
En hafa nú ekki flestar fjölskyldur,
þegar allt kemur til alls, fengið sér-