Samtíðin - 01.06.1956, Blaðsíða 19

Samtíðin - 01.06.1956, Blaðsíða 19
SAMTÍÐIN 15 dokaði við og barði aftur. Allt í einu hvarflaði að henni, að ef til vill væri hana nú aftur farið að dreyma. Hún tók því af ásettu ráði upp sígar- ettupakka og kveikti sér í einni. I draumnum hafði hún ekki reykt síg- ax-ettu. GAMLI maðurinn kom til dyra. Hann var fölur. Þegar liann sá lxana, varð hann alveg náfölur, og augun virtust ætla út úr höfðinu af skelf- ingu. Fyrirferðarmikið, slcöllótt höf- uð lians og eyrun, föl og kræklótt af elli, mörkuðu svip hans óumræði- legri, djöfullegri ógn. Hún liörfaði aftur á bak fyrir honum, svo gagn- tekin varð liún af hræðslu, en allt í einu heyrði hún sjálfa sig spyrja þess- arar gamalkunnu spurningar: „Má ég skoða húsið?" Hann vék til hliðar samstundis að kalla má, rétt eins og liann hyggist fastlega við þessaxá spurningu. Ilelen vatt sér framhjá honum. Ósjálfrátt reikaði hún gegnum stofurnar á neðri hæðinni og skoðaði þær hverja af annari’i. Því næst gekk hiin upp stigann og opnaði dyrnar á stofunni nxeð tveirn gluggunum. Hún var í þann veginn að ganga gegnum liana, þegar hún nam skyndilega staðar. I miðri stofunni, á berum gólffjölun- um, lá brúnn skinnlianzki. Henni varð litið á hendui’nar á sér. Á liægri hendinni var brúnn skinnhanzki, en vinstri höndin var — ber. Samt liafði hún verið með hanzka á báðum höndum, þegar hún kom inn i húsið. Hún hafði ekki tekið þá af sér, þegar hún kveikti í sígareltunni. Hún tók upp hanzkann og virti hann fyrir sér. Innan í honum voru upphafsstafirnir H. C. Ofboðsleg löngun til að hljóða upp yfir sig af öllum mætti og liendast út úr húsinu gagntók lxana, en hún stillti sig, skundaði út úr stofunni og nið- ur stigann. Hún var eins og glóandi eldstykki í framan, þegar liún snai’- aðist fi'amhjá gamla manninum og leit beint fi-aman í hann. Hann fór að lialla aftur dyrunum á eftir lienni. Það sást ekki nema andlitið á lionunx í gættinni, þegar hún snei’i sér við og spurði emx á ný sömu spurningarinn- ar og í di’aumnum: „Er þetta hús til sölu?“ Hún sá hann opna munninn. Varir Ixans titruðu. „Já,“ rumdi í honum, „en það vill enginn kaupa það.“ Það var eins og gríðarþungu fargi væri létt af bi’jósti liennar. Hann hafði svarað henni! Samhengið i lilut- unum var komið út fyrir það, sem noldcurn tínxa hafði gei’zt í draunxn- um. Hún varð að spyrja einnar spui’ningar enn. Hún v a r ð að vita það. „Af lxverju vill enginn kaupa það?“ „Af því — af þvi það er di’auga- gangur i því.“ Hurðin var nú hér um bil fallin að stöfum. Hún hleypti i sig ofurmóði og píndi orðin fram af vörum sér: „Draugagangur? Og hver gengur hér aftur? Þér verðið að segja mér það. Hver er þessi draugur, sem gengur hér ljósurn logunx?“ „ÞÉR sjálfar!“ allt að því öskraði hann, um leið og liann skellti á lxana hurðinni.

x

Samtíðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Samtíðin
https://timarit.is/publication/647

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.