Samtíðin - 01.11.1962, Blaðsíða 22

18
SAMTÍtílN
skörðum. Annars staðar er af nærfærni
lýst litlum körlum, sem stefna nokkru
hærra en efni standa til, og verður úr
kostulegur tvískinnungur. Þetta listbragð
er leikið i sögunum Fæddur úrsmiður og
Spilað d orgel, og er seinni sagan all-
miklu veigameiri.
Það er ástæða til að óska Hannesi Pél-
urssyni til hamingju með ])etta nýja
landnám. Smásagnagerð er mjög vanda-
söm listargrein, sem gerir strangar kröf-
ur til höfunda, ef vel á að vera. Hannes
virðist ])egar fullfær á þessu sviði, engu
síður en i fyrstu kvæðum sínum, og að
bókarlokum er ástæða til að spyrja:
Hvort megum við innan líðar vænta
langrar skáldsögu úr smiðju hans?
Hvað er í pokanum?
LÖGREGLUÞJÓNN hafði lengi gegnl
starfi í smáhæ, án þess að hann liefði
tekið þar nokkurn mann fastan. Þetta
þótti hlutaðeigandi lögreglustjóra ekki
einleikið, og gaf hann lögregluþjóninum
liarða áminningu fyrir vanrækslu í
starfi.
„En það hefur engan þurft að taka
fastan,“ sagði lögregluþjónninn.
„Ekki það!“ hvæsti lögreglustjórinn.
„Við fengum nú samt tilkynningu um
það áðan, að í nótt hefði verið stolið
rófum úr kálgarði kaupfélagsstjórans.
Handsamið ])jófinn, eða þér v.erðið taf-
arlaust sviptur embætti.“
Nóttina eftir lá lögregluþjónninn í
leyni i kálgarði kaupfélagsstjórans. Und-
ir miðnætti kom maður með poka á
öxlinni. Lögreglan greip liann og sagði:
„Hvað ertu með i pokanum?“
„Bara dálílið af silfurborðbúnaði,“
anzaði maðurinn.
„Jæja, farðu þá, en þú varst heppinn,
að þú skyldir ekki vera með rófur, því
þá hefðirðu nú ekki sloppið, lagsmaður!“
Kosningaloforð
ÞINGMÁLAFUNDUR var haldinn á
eyju nokkurri í Miðjarðarliafinu, en eyj-
arskeggjar höfðu orð á sér fyrir leti og
ómennsku.
Frambjóðandinn þrumaði í ræðustóln-
um:
„Styðjið flokk minn, því við munum
hyggja nýtízku hús yfir ykkur!“
„Heyr! Heyr!“ var hrópað um allan
salinn.
„Og við munum lækka skaltana!“
„Heyr!“
„Og við munum veita ykkur öllum
nóga vinnu!“
Þá varð dauðaþögn í salnum.
Óskrifað blað
KONA nokkur lenti við véizluborð
milli biskups og Gyðingaprests. IJún var
ófeimin og sagði:
„Nú finnst mér eins og ég sé blað milli
gamla og nýja testamentisins!“
„Það blað er nú venjulega autt,“ svar-
aði presturinn.
IUá ég svo hafa frið?
EIGINMAÐURINN var niðursokk-
inn í að lesa blöðin, eins og vant var.
Konu hans fannst hann vera alveg hætt-
ur að skipla sér af henni og sagði byrst:
„Þú ert bara alveg steinhættur að segja
nokkurt ástarorð við mig, Guðmundur.
Ertu hættur að elska mig?“
Eiginmaðurinn lél blaðið siga, leit
undrandi á konuna og anzaði allt annað
en blíðlega:
„Hættur að elska þig! Hlustaðu nú
hara einu sinni á mig. Ég elska þig, dá-
ist að þér og tilbið þig meira en allt ann-
að í heiminum. Má ég svo hafa frið
til að lesa hlaðið?“