Samtíðin - 01.11.1962, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
Nóra, já auövitað gæti ég sótt lil henn-
ar alla þá huggun, sem ég þurfti á að
halda. Ef til vill gæti hún lika gefið mér
eitlhvað af þeim dásamlega styrk, því
ódrepandi hugrekki, sem haldið liafði
sjálfri henni uppi.
Ég lét ekki dragast lengur en til næsta
kvölds að kveðja dyra hjá föður henn-
ar, sem sjálfur lauk upp fyrir mér.
Nóra varð bersýnilega himinlifandi
við að sjá mig. „Herra Jean Lou,“ sagði
hún, og andlit hennar, sem mér virtist
grennra en áður, stokkroðnaði, „Það var
fallega gerl af yður að koma liingað.
Setjizt þér hjá mér, og segið þér mér
svo allt um sjálfan yður ... og um
Yvonne.“
„Segið þér mér heldur eitthvað um
sjálfa yður, Nóra,“ sagði ég í bænarrómi.
Hún bandaði frá sér i afsökunarskyni,
og sársaukahros kom fram á varir
henni.
„Af mér er ekkert að frétta,“ sagði hún,
„ekkert nýtl. Og ef mig kennir stöku
sinnum meira lil í hakinu en mér gott
þykir,“ hætli hún við og reyndi að snúa
öllu upp í grín, „þá hefur læknirinn gef-
ið mér morfínsprautu. Hann segir, að
ég sé nógu skynsöm til að misbrúka það
ekki!“
Ég sal lijá henni hálftíma, en í raun og
veru bar ekki margt á góma. Ég hef
aldrei verið neinn mælskumaður, en
Nóra kunni þá list að segja svo ótal
margt með þögninni einni saman. Þeg-
ar ég fór frá henni, fannst mér ég auð-
ugri en á$ur, fannst ég hafa öðlazt hugg-
un og sálarstyrk. Það var iilátt áfram
slórfurðulegt, að Nóra, jafn veikbyggð
líkamlega, skyldi eiga sér þvílíkan furðu-
legan, andlegan sálarstyrk, að liún skyldi
geta miðlað öðrum af honum.
Ég hafði sagt henni frá Yvonne, og ein-
ungis með því að strjúka hönd mína
eilt andartak með fingrunum, lét hún i
ljós innilega samúð sína og hluttekningu.
„Sannið þér til, Jean Lou,“ hvíslaði
hún stillilega, „þetta getur allt farið vel.“
Það var ekki fyrr en seinna, sem mér
varð Ijóst, að þannig hafði ég, orðrétt að
lieita mátti, einu sinni ætlað að hug-
hreysta hana. Sá var aðeins munurinn,
að lnin hafði ekki þarfnazt neinnar hug-
hreystingar, en ég.. .!
Allan daginn eflir fannst mér ég sjá
yndislegu augun hennar Nóru ljóslifandi
fyrir mér, geislandi af lífsmagni. Og um
kvöldið ujipgölvaði ég, að ég hafði ein-
ungis hugsað um liana og alls ekki mun-
að eftir Yvonne.
Daginn eftir varð ég fyrir mesta reið-
arslagi, sem nokkurn tíma liefur yfir
mig dunið, býst ég við, þvi að sjúkdómur
Yvonne liafði bjTrjað eins og meinlaust
kvef, en seinna snúizt upp í þennan
voða. En það, sem nú skeði, kom eins og
þruma úr heiðskíru lofti. Nóra liafði
fundizt örend í rúmi sínu.
Hún liafði, þegar leið á morgun, tek-
ið mjög stóran morfínskammt, svo stór-
an, að þegar komið var að lienni fjóruni
tímum seinna, var liún dáin.
Þótt undarlegl megi virðast, hringdi
dr. Vaillard lil mín einmitt í þessum svif-
um. Vinur lnins, augnlæknirinn, hafði
ákvcðið að gera eina tilraunina enn við
Yvonne. Eftir klukkutíma myndi hún
liggja á skurðarhorðinu, og augnlæknir-
inn ætlaði að reyna, hvort möguleiki
sá, sem nú liafði að liöndum horið, ætti
fyrir sér að gefa dásamlega raun.
„Þú veizt sjálfsagt,“ hætti hann ró-
lega við, „veizl vafalaust, hvernig kom-
ið er fyrir Nóru, á ég við?“
„Já,“ stamaði ég liægt. Þetta var næst-
um því meira en ég fengi afhorið: fyrst
andlát Nóru, og svo álti Yvonne að fara
að leggjast á skurðarborðið!
En þú veizt ekki allt, drengur minn,“
hélt Vaillard áfram í tón, sem kom mév