Fréttablaðið - 01.02.2010, Síða 35

MÁNUDAGUR 1. febrúar 2010 19
„Hugmyndin að öðlingunum kemur
frá Þórdísi Elvu Þorvaldsdóttur sem
skrifaði bókina Á mannamáli,“ segir
Karl Sigurðsson, tölvunarfræðingur og
Baggalútur, sem er einn af öðlingunum
sem tekur þátt í samnefndu átaki til að
vekja athygli á bágri stöðu neyðarmót-
töku Landspítala. Bók Þórdísar Elvu
fjallar um kynbundið ofbeldi en að sögn
Karls er henni það hugleikið málefni
auk annarra málaflokka sem því tengj-
ast. „Þegar hún var að skrifa bókina
komst hún að því að mikið hefur verið
skorið niður á neyðarmóttöku Landspít-
alans ár eftir ár og nú er svo komið að
forstöðukonan heldur þessu uppi nán-
ast með handafli,“ segir hann.
Í framhaldi af því datt Þórdísi Elvu
í hug að setja af stað átak til að safna
fyrir starfsemi neyðarmóttökunnar. „Í
staðinn fyrir að gera það í eitt skipti
fyrir þetta eina málefni ákvað hún að
finna átak sem hægt væri að hafa ár-
lega,“ segir Karl.
Öðlingarnir eru hópur manna af ólík-
um sviðum þjóðfélagsins. Auk Karls
eru í hópnum þeir Rúnar Kristins-
son knattspyrnustjóri, Höskuldur Sæ-
mundsson leikari, Atli Fannar Bjark-
ason blaðamaður, Snorri Ásmundsson
myndlistarmaður, Sturla Sighvatsson
framkvæmdastjóri, Lárus R. Haralds-
son verkefnisstjóri, Víðir Guðmundsson
leikari, Sverrir Þór Sverrisson leikari
og Björn Hlynur Haraldsson leikari.
Þeir munu frá bóndadegi og til konu-
dags hafa það að markmiði að kynna
átakið sem víðast og vekja athygli á
vefsíðunni odlingurinn.is.
Átakið gengur út á að selja bókina
hennar Þórdísar sem sjálf hefur gefið
allan sinn ágóða. Hjá Forlaginu er
hægt að kaupa bókina á heildsöluverði
á 1.990 krónur en mælst er til þess að
fólk kaupi hana dýrara verði og sá pen-
ingur mun renna beint til neyðarmót-
tökunnar.
Á konudegi er ætlunin að við kyndl-
inum taki kvenkynsöðlingar sem munu
halda merkjum átaksins áfram. - sg
Öðlingar vekja athygli á
söfnun fyrir neyðarmóttöku
ÖÐLINGAR Þórdís Elva Þorvaldsdóttir ásamt öðlingum. Frá vinstri eru Atli Fannar Bjarkason blaðamaður, Víðir Guðmundsson leikari, Karl
Sigurðsson tölvunarfræðingur og Baggalútur, Höskuldur Sæmundsson leikari, Lárus R. Haraldsson verkefnisstjóri, Rúnar Kristinsson knattspyrnu-
stjóri og Snorri Ásmundsson myndlistarmaður. Á myndina vantar Sturlu Sighvatsson framkvæmdastjóra, Björn Hlyn Haraldsson leikara og Sverri
Þór Sverrisson leikara.
Nú í febrúar munu svoköll-
uð höfundahádegi vera á
dagskrá einu sinni í viku
í Norræna húsinu. Óskar
Guðmundsson og Einar
Kárason ríða á vaðið í
dag með spjalli um tilurð
og ritun ævisögu Snorra
Sturlusonar sem Óskar
sendi frá sér nýverið.
Bókin hlaut góðar viðtökur
þegar hún kom út en í bók-
inni er saga Snorra sögð
um leið og góð yfirsýn er
gefin yfir þann tíma sem
Snorri var uppi á.
Næsta höfundahádegi verð-
ur á mánudaginn eftir viku
þegar Pétur Gunnarsson og
Haukur Ingvarsson spjalla
um bækur Péturs um Þór-
berg Þórðarson.
Höfundahá-
degin hefj-
ast klukk-
an tólf og
standa í
klukku-
tíma.
- jma
Höfundahádegi í
Norræna húsinu
SPJALL VIÐ RITHÖFUNDA Einar
Kárason og Óskar Guðmunds-
son munu spjalla um ævisögu
Snorra Sturlusonar í dag.
Minning
Þorleifur Hannes
Sigurbjörnsson
sjómaður
Þorleifur Hannes Sigurbjörnsson
fæddist í Reykjavík 26. ágúst 1962.
Hann lést 21. janúar síðastliðinn
á Landspítalanum við Hringbraut.
Hann var ókvæntur og barnlaus
en sambýliskona hans til tíu ára
var Sumarrós Kristín Jóhannsdóttir
fædd á Þórshöfn 2. september
1958, á hún þrjú börn. Slitu
þau samvistum á síðasta ári.
Eftirlifandi foreldrar Þorleifs eru
Hanna Signý Georgsdóttir fædd
í Reykjavík 5. október 1942, gift Úlfari Björnssyni,
fæddur á Hvammstanga 7. mars 1938 og Sigurbjörn
Finnbogason, fæddur að Hlíð í Strandasýslu 4. janúar
1941, kvæntur Sigurbjörgu Ísaksdóttur fædd að Hóli í
Kelduhverfi 8. október 1940. Systkini Þorleifs sam-
mæðra eru Ragnheiður Birna fædd 15. október 1963,
Guðrún Alda fædd 5. október 1965 og Sigurður Viktor
fæddur 18. apríl 1974. Systkini Þorleifs samfeðra eru
Klara Guðbjörg fædd 27. október 1963, Ægir Rúnar
fæddur 13. júlí 1965 og Finnbogi Grétar fæddur 2.
júní 1971.
Þorleifur Hannes ólst upp í Reykjavík en síðustu 10
árin bjó hann á Þórshöfn og undi þar hag sínum vel
í nánum tengslum við náttúruna. Þorleifur hneigðist
snemma til vinnu og byrjaði ungur að bera út blöð
og selja. Á unglingsárunum vann hann hjá Tímanum
við sendlastörf með skóla en einnig fyrir Íslenska
endurtryggingu. Strax um fermingu fór hann í salt-
fiskvinnslu hjá ömmubróður sínum í Þorlákshöfn
og kom þar glöggt í ljós hvað hann undi sér betur á
landsbyggðinni en á mölinni. Þorleifur stundaði ýmis
störf á ferli sínum og má þar nefna afgreiðslustörf
hjá Ræsi og Bílanausti og útkeyrslu hjá Ölgerðinni
Agli Skallagrímssyni. Þá ráku hann og Sumarrós
sambýliskona hans, veitingastaðinn Hafnarbarinn á
Þórshöfn um nokkurra ára skeið.
Sjómennskan var þó sú starfsgrein sem átti hug
hans allan stóran hluta ævi hans og kom hann þar
víða við. Krókurinn beygðist snemma. Vorið þegar
hann var sjö ára gamall fékk hann að fara í róður
með Birni grásleppubónda við Ægissíðuna að vitja
um netin og þótti það mjög skemmtilegt. Hann fór
mjög ungur með vini sínum Ella Hintze og föður
hans í millilandasiglingu á Hofsjökli, réri á fiskibát
frá Skagaströnd með frænda sínum Ómari og frá
Þórshöfn í seinni tíð. Hann starfaði á varðskipum,
skuttogurum, og undanfarin ár sem badermaður á
frystitogurum.
Útför Þorleifs Hannesar verður gerð frá Fríkirkjunni í
Reykjavík í dag og hefst athöfnin kl. 13.00.
Minning
Hjónin Bolli og Björk
Sumir hugsað sér tímann sem línu sem ætti sér upphaf í
óendanlegri fortíð og stefndi til óendanlegrar framtíðar.
Steinn Steinarr orti um tímann:
Tíminn er eins og vatnið,
og vatnið er kalt og djúpt
eins og vitund mín sjálfs.
Og tíminn er eins og mynd,
sem er máluð af vatninu
og mér til hálfs.
Og tíminn og vatnið
renna veglaust til þurrðar
inn í vitund mín sjálfs.
Þau Bolli og Björk voru ekki bundin við tímann á þann
hátt sem flestir eru. Hjá þeim var hann ekki hin knappa
mælieining sem hrjáir svo marga í samfélagi nútímans.
Þau áttu ævinlega nægan tíma, að minnsta kosti fyrir
aðra, en hvernig fólk voru þau?
Því er ekki hægt að svara í einni stuttri setningu og víst
er að sitt sýnist hverjum þar um eins og gengur, en fyrir
um það bil 20 árum var ég kynntur fyrir þeim. Bolli var þá
eins og svo oft að skipuleggja, og í þetta sinn var hann að
vinna að hestaferð norður um Kjöl á fyrirhugað Landsmót
hestamanna. Ferð sem varð undanfari að stofnun
Hestaferðafélagsins sem Bolli varð síðar heiðursfélagi í.
Þegar ég kom sem gestur á heimili þeirra hjóna kynntist
ég einstakri gestrisni eins og svo margir höfðu áður gert.
Það var ekki eins og ókunnur maður væri kominn í heim-
sókn heldur einhver sem margoft hefði til þeirra komið.
Þannig voru þau. Heimili þeirra var opið og þeir sem
þar komu voru boðnir velkomnir frá fyrstu stundu.
Eðlileg, notaleg og frjáls og ekki var spurt um stétt eða
stöðu. Allir voru jafnir í þeirra augum. Enda var lífsskoð-
unin sú að enginn væri öðrum æðri.
Bolli var maður sem ekkert aumt mátti sjá og það átti
einnig við um Björk. Þau stóðu saman í því sem öðru, þó
verkaskiptingin á heimilinu væri skýr.
Bolli var maðurinn sem taldi bæði sjálfsagt og eðlilegt
að liðka fyrir því að undirritaður kæmist í fyrirhugaða
hestaferð ásamt dóttur, þó seint væru kynnt til sögunn-
ar. Hann var maðurinn sem skipulagði ferðina í þaula,
skipti henni upp í áfanga, pantaði gististaði og sá til þess
að allur nauðsynlegur búnaður yrði til staðar.
Hann taldi ekki eftir sér þegar hann vaknaði upp um
miðja nótt í öðrum áfanga umræddrar ferðar, að læðast út
þegar aðrir sváfu og aka 70 kílómetra til að sækja hlut sem
hann mundi eftir að gleymst hafði daginn áður og var
síðan mættur manna fyrstur í morgunkaffið.
Hann var maðurinn sem fann upp á því að senda
hesta sína í aðra ferð átta árum seinna og fela þá í umsjá
ungrar konu sem hann vissi að langaði til að fara, en
hafði ekki hesta né fé til að geta farið. Það var nefnilega
svo nauðsynlegt að hreyfa hestana, að það var sjálfsagt
að hann greiddi kostnað hennar af ferðinni ef hún vildi
vera svo góð að liðka fyrir hann hrossin og nota þau til
ferðarinnar.
Seinna þegar bróðir fyrrnefndrar konu tók upp á því
að brasa við að koma sér upp smiðju, þá linnti Bolli ekki
látum fyrr en hann var búinn að finna í fórum sínum
loftljós til að lýsa upp fyrirhugað smiðjuhús. Ljósin voru
náttúrulega eitthvað sem Bolli þurfti alveg nauðsynlega
að losna við og það væri bara greiði við hann, ef hinn
ungi maður vildi vera svo góður að nýta sér þau!
Hér eru aðeins nefnd örfá dæmi um hvernig Bolli
Sigurhansson brást við ef hann sá einhverja leið til að
gera öðrum gott og hjálpa. Hann var einnig margfróður,
vel lesinn og upplýstur maður sem gaman og fróðlegt var
að ræða við. Þau Björk höfðu ferðast mikið um landið
sitt og einnig höfðu þau farið til fjarlægra landa svo sem
Japans og Indlands og margra fleiri.
„Hún Björk mín grét nú dálítið í Delhi,“ sagði Bolli við
mig þegar ég sagði honum að við hjónin værum á leið
þangað og ástæðan fyrir þeim tárum var vitanlega eymd
hinna snauðu sem Björk fann svo mikið til með.
Þannig voru þau, manneskjur sem fundu til með
öðrum og vildu láta gott af sér leiða. Manneskjur sem
gott var að þekkja og gott að eiga að.
Ég er þakklátur fyrir að hafa átt þess kost að kynnast
þeim, það var bæði gott og ekki síður skemmtilegt. Með
þeim eru horfnir af sviðinu fulltrúar kynslóðar sem
óðum er að hverfa. Kynslóðar sem mörgu kom til leiðar
og lagði mikið af mörkum til að gera íslenskt samfélag
að því sem það er í dag, en vel að merkja, átti engan þátt
í að koma því í þau vandræði sem það er í núna.
Bolli Sigurhansson var fæddur 21. desember 1928 og
lést 3. janúar 2010.
Björk Dagnýsdóttir var fædd 8. júlí 1930 og lést
5. maí 2008.
Ég votta aðstandendum og vinum alla mína samúð, en
eftir lifir minningin um gott fólk.
Ingimundur Bergmann.
Bolli og Björk, sumarið 1998 ásamt vinafólki.