Samtíðin - 01.03.1970, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
ana. Svo reyktum við sígarettur og litum
í kvöldblöðin. Þegar hann gekk út að glugg-
anum til að draga tjöldin fyrir, varð hönurn
litið út, og þá sagði hann:
„Þú hafðir rétt fyrir þér, þegar þú sagðir,
að þckan grúfði yfir lorgunum hérna. Hún
er myrk þarna niðri núna.“
„Ég kann bara vel við þoku, þegar ég sit
inni i hiýjunni,“ svaraði ég barnslega, ... og
mér fannst ég vera eins og barn, sem kom-
ið er heim til sín, svo mikil var hlýjan og
öryggið á þessum stað.
Þá spurði Jack allt í einu: „Af hverju hef-
ur þetta verið svona örðugur dagur hjá þér?“
„O . . . það er bara af því, að ég er að skrifa
dálítið, sem mér gekk illa að koma saman.“
„Ég átti nú við raunverulegu ástæðuna
fyrir því . . . .“
Ég hvessti á hann augun. Á þessari stundu
var hann ekki lengur unglegur á að líta. I
svip hans speglaðist allt það, sem hann vissi
um mennina og tilveruna, .. . og skyndilega
varð ég gagntekin ofboðslegri löngun til að
tjá honum hug minn. Ég sagði honum frá
Michael. Og af því að Jack hafði aldrei hitt
Michael, varð ég að leggja mig í líma. Allt
í einu fannst mér, að öll þessi frásögn væri
mér miklu auðskildari en nokkuru sinni
fyrr. Ég reyndi af fremsta megni að skýra
eins blátt áfram og glaðlega frá fyrstu kynn-
um okkar Michaels, frá ást minni til hans.
sem ekki hafði kulnað, enda þótt mér væri
Ijóst, að hann ætti sér eiginleika, sem væru
mér ekki að skapi. Michael hugsaði rökrétt
og var óhlutdrægur og skynsamur. Hann at-
hugaði öll veðramerki í lífinu, galla þess og
kosti, allt, sem það gæti veitt honum.
Jack sagði: „Þannig ert þú nú alls ekki,
Ginny. Þú ert draumlynd,“
„Já, ég er draumlynd,“ anzaði ég, gröm
við sjálfa mig. „Ég á mér þann óskadraum
að skrifa bók, verða rithöfundur. Það fór í
taugarnar á honum Michael. Hann stríddi
mér aldrei með því, að mig langaði til að
skrifa. En ég held hann hafi verið afbrýði-
samur, af því að ég átti mér önnur áhuga-
mál en hann sjálfur og auk þess markmið,
sem honum reyndist um megn að átta sig á
Hann var vanur að segja, að þegar við vær-
um orðin hjón, myndi ég hafa meiri áhuga
á að skrifa bók en að eignast barn. Mér
fannst, að löngun mín til ritstarfa væri mesti
og í raun og veru eim ásteytingarsteinninn
okkar Michaels. Þessi löngun mín var að
minnsta kosti orsök þess, að við frestuðum
brúðkaupi okkar um nokkurt skeið.
Stundum fannst mér, að ég ætti ekki að
giftast, honum, því að okkur skorti dýprjj
skilning hvort á öðru. En ég var ástíangin
í honum og alveg örugg, og ég leit svo á,
að það væri algerlegæ á mínu valdi, hvort
við giftumst eða ekki.“
Meðan ég lét dæluna ganga, glömruðu ís-
molarnir í kokkteilblöndungnum. Mér virt-
ist, að Jack héldi áfram að hrista hann, með-
an hann hlustaði á játningar mínar. Hann
leit ekki af mér eitt andartak.
„Svo kemur það naprasta,11 sagði ég:
„Michael fann allt í einu aðra stúlku og
kvæntist henni. Það var þá í rauninni ekki
ég, sem átti að taka ákvörðunina. Ég hafði
ofmetið þolinmæði Mihaels, og sjálfstraust
mitt sprakk eins og blaðra, sem gat hefur
verið stungið á! Ég hef hugleitt allt þetta
gaumgæfilega, og nú skil ég, hve heimsk ég
hef verið. Óskadraumur minn: að skrifa bók
einhvern tíma á 7. tug þessarar aldar, er hé-
góminn einber í samanburði við að missa
hann Michael.“
„Ginny,“ sagði Jack, „það var ekki vegiia
þessarar óskrifuðu bókar, sem þú misstir
hann. Þú sagðir sjálf rétt áðan, að ykkur
hefði skort dýpri skilning hvort á öðru. Það
var þess vegna, sem þú misstir hann.“
Það var ekki fyrr en nú, að hann hellti
kokkteilnum í glösin. „Ég held þú hefðir
heldur átt að vera þakklát, Ginny,“ sagði
hann. „Þér hefur verið hlíft við því að verða
ógæfusöm. Þú hefðir nefnilega aldrei getað
lifað án næms og nærgætins skilnings. Þú
miðlar öllum öðrum af honum, og þú hefðir
aldrei getað afborið að njóta aðeins örlítils
skilnings af hans hálfu.“
Hann laut að mér og skálaði við mig. And-
artak lá við, að andlit okkar snertust. Mér
fannst sem hann snerti mig.
„Nú skulum við fá svolitla músík,“ sagði
hann, um leið og hann reis á fætur og gekk
að plötuspilaranum. Hann spilaði Chopin-
plötu fyrir mig og fyllti glasið mitt aftur.
Þetta vetrarkvöld saí ég hjá Jack, og áður
en klukkustund var liðin, fannst mér eg aft-
ur vera orðin kona. Öðrum karlmönnum
mundi hafa tekizt að fullkomna kraftaveikið
með smjaðri eða ástleitni. Jack þurfti ekki
annað en beita sínum næmu skilningarvitum,
áhugasamri rödd sinni og sjaldgæfum hæfi-
leikum til að telja kjark í aðra.