Barnablaðið - 01.02.1945, Síða 8

8
BARNABLAÐIÐ
hann dyrnar og mælti, eins og hann
var vanur: „í Guðs friði, móðir.“
en það var sami kuldinn í svip
hennar eins og annarra. ,,En hvað
þú kemur seint, Mikael. Ef þú vær-
ir ekki eins og þú ert, mundir þú
vera nærgætnari við mig, heldur
en þú ert.“ „Talaðu ekki svona,
móðir mín. Þú veitzt að mér þykir
vænzt um þig, næst frelsara mín-
um, Jesú, og að þín vegna flýtti ég
mér heim, stráx og ég var hættur
vinnu, — enginn tafði för mína.“ —
„Því miður," svaraði móðirin.
„Enginn kærir sig um að umgang-
ast þig. Et' þú værir eins og aðrir
ungir menn, mundir þú eiga nóga
vini, og það kæmi sér sannarlega
\el fyrir okkur. En nú hefir kirkjan
útskúfað þér þrátt fyrir að ég lét
þig heita eftir erkiienglinum, og
hefi alið þig upp í nafni kirkjunn-
ar.“
Mikael hlustaði þegjandi á ásak-
anir nróður sinnar, kveikti upp
eldinn og byrjaði að sjóða fisksúpu,
sem hann vissi að var kjörréttur
móður hans. Síðan hjálpaði hann
henni til að borða eins og hann var
vanur, þegar gigtin bægði henni
frá fótavist. Að þessu loknu tók
hann fyrst sjálfur til snæðings.
„Það bjargar engu, Mikael, jrótt
þú fórnir jiér mín vegna, það hefir
presturinn sagt. Úr því þú hefir til-
einkað þér hinar nýju og hættulegu
trúarsetningar, sem þú lærðir í
hinni óguðlegu Parísarborg, þá
verða þau laun, sem þú uppsker,
laun trúvillingsins. Bezt væri að jm
yfirgæfir mig, og tækir að safna þér
jarðneskum auði, því í öðrum
heimi færðu ekkert til þess að skýla
þinni aumu sál með. Ó, lrvað ég er
úhamingjusöm að hafa fætt af mér
slíkan trúvilling!"
..Talaðu ekki þannig, móðir
mín! Persturinn fer með ósannindi,
jiví að enginn prestur og jafnvel
ekki páfinn í Róm, getur útskúfað
mér frá Jaeim himni, sem frelsari
minn, með dauða sínum, hefir gef-
ið mér fyrirheit um. Líði þér vel,
mamma. Hvorki ég eða Guð mun-
um yfirgefa þig. Guð mun innan
skamms opna augu þín, og þá skilst
þér, að það er Jesús einn, sem getur
frelsað okkur, og að tilbeiðsla páfa-
dómsins er helber afguðadýrkun.“
Með þessum orðum yfirgaf liann
stofuna. Kvöldloftið var kalt og
svalandi og Mikael lofaði Guð há-
stöfum fyrir hans föðurlegu hand-
leiðslu, er hann leiddi hann út úr
hinu jrjakandi myrkri páfadómsins.
Hann bað ákaft fyrir móður sinni
og með frið trúarinnar í hjarta, hélt
bann af stað, eins og leið lá, niður
að ströndinni. Á leið hans var lítið
veitingahús og gestgjafinn þar,
meistari Nikulás, var einn af Jjeim,
er nrest liöfðu gert til að hrjá hann
og lítilsvirða. Þetta kveld var veit-
ingamaðurinn hvergi sjáanlegur,
en dóttir hans, hin gullinhærða