Barnablaðið - 01.02.1945, Síða 11

BARNABLAÐIÐ
og sála mín andvarpað: — Herra,
láttu þinn morgun lýsa yfir þessu
landi og þjóðinni!
\7ið vorum nú ekki á því að gef-
ast upp við fyrstu raun. Okkur
tókst að fá stúlkurnar í skólann kl.
7 hvern morgun, er þær fengu til-
sögn á trúboðsstöðinni. Ndoole
vissi, að hún yrði, áður en langt
liði, gegn eigin vilja, að yfirgefa
stöðina og öll börnin okkar, sent
henni þótti svo innilega vænt uin.
En hverjum var hún seld? Hver
átti að verða maðurinn hennar? Ja
— bíðið bara við; nú skuluð þið fá
að heyra.
Gamall töframaður, sem nú þeg-
ar átti tvær konur og mörg börn,
átti að verða eiginmaður hennar.
Garnall, leiðinlegur larfi, sem bú-
inn var að rnissa flestar tennurnar.
Hann var ólýsanlega ljótur, og bar
það nteð sér að hann var vondur
maður. Á hans vald og í hans vernd
átti nú litla Ndoole að gefa sig. Það
var ekkert undarlegt þótt hún væri
þjökuð af sorg og angri. Frelsi sitt
á trúboðsstöðinni átti hún að láta
fyrir fangavist í tjaldi þessa illa
töframanns. Dag einn, er ég fékk
að vita þetta allt, ákvað ég að
blanda mér í málið. Þessi hryllilegu
örlög rnáttu ekki verða hlutuð
Ndoole! Ég boðaði því fyrri eiganda
hennar upp til trúboðsstöðvarinn-
ar, og las upp fyrir hann belgisku
lögin, um rétt konunnar til þess að
velja sér sjálf rnann og hótaði að
11
stefna honum, ef liann hyrfi ekki
frá þeirri ákvörðun sinni, að af-
henda Ndoole þessu afskræmi
mannsmyndar.
Maðurinn horfði undrandi á
mig, er ég talaði svo ströngum
orðum.
— Þú flytur okkur reyndar hið
lifandi orð, hvíti maður, sagði
hann lágt, — og þetta, sem þú segir,
er líka „hapana tvongo“ — ekki
lygi.
En livað heldurðu að maður
hennar segi, ef hún kemur ekki?
Hann er þó búinn að láta allar geit-
urnar fyrir hana.
— Stúlkan verður sjálf að ákveða
hvort hún \ill fara þangað eða
ekki, svaraði ég. Ég skal fara með
henni og nokkrum fleiri til karls-
ins og ræða málið.
Ég gerði þetta. Þegar við konrum
á staðinn, fengum \ ið að vita, að
karlinn væri veiknr. Mér hafði ver-
ið sagt, að hann væri töframaður,
sem hefði hæfileika til að finna og
skilja leyndardóma hvers konar
sjúkleika, slysa, lumgnrsneyðar og
dauða, en nú hlaut maður að efast
um, að hann hefði fundið orsök
sinna eigin veikinda. Hann skreidd-
ist úr bóli sínu og kom út til okk-
ar, skríðandi á fjórum fótum. Hann
heilsaði ekki, en byrjaði formála-
lanst að fullyrða, að ég væri ófriðar-
seggur o. s. frv. Það virtist ómögu-
legt. að fá að tala rólega og með