Barnablaðið - 01.04.1963, Qupperneq 17

heyrðist tónn, aðeins blásturinn í
Eiríki.
Hann fyllti lungun lofti og
gerði eina tilraun enn. Hann blés,
svo að hann varð rauður í framan.
Fólkið fór að hlægja. Þetta var svo
skringileg sjón. Einkum var Elsu
skemmt, en hún reyndi að setja
npp undrunarsvip.
„Hvað er að lúðrinum?“ spurði
hún og var sakleysið sjálft uppmál-
að.
Eiríkur virti hann fyrir sér, en
sá ekkert athugavert.
„Reyndu einu sinni enn, Eirík-
ur,“ hvatti Elsa. „Það er svo gam-
an að liorfa á jiig.“
. Péfur litli var mjög ákafur.
Hann masaði og hló.
„Reyndu einu sinni enn, Ei-
ríkur, Jrá blæstu kannski tappan-
um úr“, sagði hann.
„Tappanum?" Eiríkur leit á
bróður sinn og skildi ekki, hvað
hann átti við. Hið sama gerði Elsa.
En Pétur hló.
„Ég sá það nefnilega. Ég sá, að
Elsa tók tappa og tróð honum
langt inn í lúðurinn."
Elsa skauzt flissandi út. Hún
bjóst við, að hyggilegast væri að
draga sig í. hlé, áður en óveðrið
skylli á.
Nýr félagi.
Það var ekki oft, sem Eiríkur
hitti Níels Pálsson. Oftast nær
þaut Níels fram hjá á reiðhjólinu
glæsilega og Eiríkur horfði á eftir
honum.
„Já, svona er að eiga ríkan
pabba“, hugsaði Eiríkur. En hon-
um kom aldrei í hug, að þeir Níels
ættu eftir að verða góðvinir og
félagar.
„Þessa snepla þarna með trúar-
ruglinu á, þarlt þú ekki að láta í
póstkassann minn.“
Eiríki kom setningin, sem sögð
var við eyra lians, svo á óvart, að
hann hafði næstum misst blöðin
undan handleggnum. Eiríkur hafði
ekkert tekið eftir því, að Páll stór-
kaupmaður, faðir Níelsar, var að
koma. Stóru trjárunnarnir höfðu
skyggt á liann.
Páll Jrreif blaðið sitt og horfði
brúnaþungur á Eirík.
„Hver hefur beðið Jjig um að
dreifa þessu?" spurði hann og
benti á smárit, sem Eiríkur hélt á.
Hann hafði einmitt ætlað að
stinga því í póstkassa Páls. Eirík-
ur stóð þarna ráðþrota og vissi
varla, hverju svara skyldi.
„Hann pabbi,“ sagði hann loks.
„Einmitt." Stórkaupmaðurinn
snéri baki að Eiríki og gekk heim
að húsinu. Eiríki varð við, eins
og hellt hefði verið yfir hann fötu
af köldu vatni og hálf viðutan
hélt hann leiðar sinnar.
Þannig var málum háttað, að
Níels hafði oft lesið smáritin, sem
Eiríkur stakk í póstkassa föður
hans. Svo hafði hann farið að
spyrja foreldra sína um eitt og
annað.
„Erum við endurfædd, pabbi?“
hafði hann spurt dag einn, við há-
BARNABLAÐIÐ 37