Barnablaðið - 01.12.1978, Qupperneq 15

Jólagjöjin hans Jerrý
Lengi hafði Jerrý hugsað um jólagjöf
handa mömmu. Hvað átti það nú að vera?
Jú, nú vissi hann það. Hrærivél!
Af hreinni tilviljun hafði hann heyrt
mömmu segja, að það væri mikill munur
ef hún hefði hrærivél, en hún væri alltof
dýr. Pabbi hafði sagt, að því miður gæti
hann ekki keypt hrærivél þetta ár. Hann
var líka búinn að kaupa jólagjöfina handa
henni. Jerrý vissi, að það var hlý vetrar-
kápa með loðkraga. Hún var líka dýr.
Hrærivél mundi létta mömmu vinnuna,
hugsaði Jerrý. Hann átti peninga í banka.
Kannski gæti hann keypt hana. Mamma var
best af öllum. Ekkert var of gott fyrir
mömmu.
Jerrý kom syngjandi heim úr skólanum.
Hann hafði komið við sjá kaupmanninum
og spurt um verð á hrærivél — og hann gat
„Mamma og frænka, nú sjáið þið að
Guð heyrði bæn mína um að lækna pabba.
Og hann svaraði henni alveg eins og ég
vissi að hann mundi gera. Og það fyrir
jólin.“
„Pabbi, getur þú komið með mér á jóla-
hátíðina í kvöld?“
„Já, já, þess vegna er ég kominn í spari-
fötin.“
Augu Sillu ljómuðu, þar sem hún stóð
á sviðinu. Jafnvel bleiki kjóllinn virtist
fallegri, þegar Silla horfði á pabba sinn
sitja á fremsta bekk. Þetta var besta jóla-
gjöfin.
„Þakka þér Guð,“ hvíslaði hún með
sjálfri sér.
Þýtt G. Jónasdóttir.
keypt hana. Hann sá mömmu fyrir sér, þeg-
ar hún opnaði pakkann! Glöð yrði mamma.
Og glaður var hann. I dag skyldi hann
taka út peninga og kaupa hana.
„Drekktu nú teið þitt, Jerrý,“ sagði
mamma, „það er tilbúið.“
„Ég þarf að skreppa í bæinn,“ sagði
Jerrý, meðan hann drakk teið í miklum
hasti.
„Þarftu ekki að læra?“
„Á eftir,“ og hann var þotinn út.
Rétt á eftir þurfti mamma sjálf að fara
út. Hún hafði mælt sér mót við pabba, þau
ætluðu að kaupa jólagjöf handa Jerrý.
Umferðin var gífurleg. Allir þurftu að
flýta sér: á bílum, hjólum, gangandi, já,
allavega.
Allt í einu sá hún að fólk þyrptist sam-
an á einum stað. Hún heyrði líka í sjúkra-
bíl. Það hafði orðið slys. Ó, hræðilegt! Ein-
hver hefur orðið fyrir slysi, og það svona
rétt fyrir jólin. Maður sem stóð þar nærri,
hrópaði: „Þessir drengir hafa enga fyrir-
hyggju, þeir aka alltof hratt.“ Á sömu
stundu kom pabbi til hennar.
„Ertu búin að bíða, Ellen?“
„Nei, ég var að koma — en sjáðu, það
hefur orðið slys, og þarna kemur líka
sjúkrabíllinn, ég heyrði einhvern segja, að
það hafi verið drengur, sem varð fyrir
bílnurn."
Þau voru nú komin á slysstaðinn. Þau
sáu hjálparmennina lyfta meðvitundarlausu
barninu inn í bílinn.
„0, það er Jerrý okkar!“ hrópaði móðir-
in. Einn mannanna sneri sér að þeim og
sagði: „Viljið þið kannski fylgjast með til
sjúkrahússins?“
15