Barnablaðið - 01.02.1989, Blaðsíða 7

BARNABLADID 7
— Barabbas minn, hlauptu út í
búö fyrir mig, þaö eru komnir gest-
ir til okkar.
Barabbas sagði strax já. Svo fór
hann íbúðinafyrirmömmu sínaog
Demas með honum. En þá spurði
Demas allt í einu:
— Af hverju segir þú alltaf já
þegar mamma þín biður þig að
gera eitthvað? Við vorum einmitt í
svo skemmtilegum leik. Næst
skaltu bara segja nei.
Þeir voru komnir að búðinni og
keyptu brauð og kökur eins og þeir
áttu að gera. Svo borgaði Barabb-
as og fékk peninga til baka. Þá
sagði Demas:
— Nú skulum við kaupa eitt-
hvað gott handa okkur!
— Nei, það megum við ekki,
sagði Barabbas. Mamma á þessa
peninga og það er Ijótt að stela.
— Það er allt í lagi, sagði Dem-
as, það sér það enginn.
Eftir að hafa hugsað sig um
nokkra stund, sá Barabbas dálítið
sem hann langaði í og keypti það.
Þegar þeir komu heim, var
mamma Barabbasar svo upptekin
af gestunum, að hún mátti ekki
vera að því að athuga hvað Bar-
abbas lét hana hafa til baka.
Þá sagði Demas:
— Sko, þarna sérðu, hún tók
ekki eftir neinu. Mamma mín segir
aldrei neitt þótt ég kaupi mér eitt-
hvað þegar ég fæ afgang. En hon-
um Barabbasi leið nú ekki of vel,
vegna þess að hann vissi að hann
hafði gert rangt.
Upp frá þessu fór Barabbas að
haga sér eins og Demas ráðlagði.
Þegar mamma hans bað hann að
gera eitthvað fyrir sig, þá sagði
hann nei. Honum fannst það erfitt
fyrst, en eftir nokkurn tíma hætti
hann að finna fyrir því. Stundum
fór hann í sendiferðir út í búð og þá
tók hann alltaf hluta af afgangin-
um og keypti eitthvað handa sér.
Barabbas var líka hættur að
biðja bænirnar sínar á kvöldin og
svo fór hann að verða latur í skól-
anum. Allt í einu var Barabbas
ekki lengur sami góði, duglegi
drengurinn og hann hafði áður
verið. Hann varð óþekkur og latur.
Hann var alveg hættur að hjálpa
mömmu sinni og mamma var
mjög sorgmædd vegna þessa.
Árin liðu og Barabbas var farinn
að stunda þjófnað úr verslunum.
Drengurinn, sem einu sinni var
svo góður, var nú ungur maður á
hættulegri lífsbraut.
Kvöld, eitt þegar Barabbas var
úti með félögum sínum, blossuðu
upp mikil læti og slagsmál á göt-
unni. Barabbas var svolítið ölvað-
ur og þá þurfti ekki mikið til að fá
hann í slag. Hann óð inn í hópinn
og fór að slást. Hann kýldi og
sparkaði og fékk mörg högg sjálf-
ur. Það rann á hann æði. Allt í einu
bráði af honum. Margir hermenn
voru að binda hendur hans og fæt-
ur. Á götunni láfélagi hans illa leik-
inn og hreyfði sig ekki. Nístandi
sannleikurinn rann upp í huga
Barabbasar: Hann hafði deytt
mann. Barabbas var settur í
fangelsið. Hann sat í litlum, dimm-
um klefa og hann vissi að hans
biði dauðadómur. Barabbasi varð
hugsað til pabba og mömmu og
gömlu daganna þegar hann var
lítill, góður drengur.
— Það var síðasta nóttin áður
en Barabbas skyldi tekinn af lífi.
Hann átti mjög erfitt með að sofa
og sat hnugginn í fangaklefanum.
Allt í einu heyrði hann þungt fóta-
tak nálgast klefann. „Þetta hljóta
að vera fangaverðirnir,“ hugsaði
Barabbas. Það hringlaði í lyklak-
ippu. Hjarta hans sló ört og hann
hríðskalf af hræðslu. Lykli var
stungið í skrána og þunga hurðin
opnaðist hægt. Barabbas ætlaði
varla að trúa sínum eigin augum:
Fangavörðurinn brosti og sagði:
— Þú ert frjáls maður og þú
mátt fara hvert sem þú vilt. Bar-
abbas hélt að hann væri að
dreyma, hann kom ekki upp
nokkru orði. Fangavörðurinn end-
urtók, að Barabbas væri frjáls.
Barabbas stundi upp: — Hvers
vegna, hvað hefur gerst?
— Heyrirðu ekki hrópin ífólkinu
hérna fyrir utan? Þar er maður
sem ætlar að deyja fyrir þig, sagði
fangavörðurinn.
— Hver er það, spurði Barabb-
as ákafur.
— Hann heitir Jesúsfrá Nasar-
et og þú ert frjáls Barabbas, þú
mátt fara, sagði fangavörðurinn.
Jesús gaf líf sitt fyrir Barabbas.
Það gerðist á föstudaginn langa
og síðan reis Jesús upp frá dauð-
um á páskunum. Þess vegna
höldum við páskana hátíðlega.
En Jesús dó ekki eingöngu fyrir
Barabbas, hann dó líka fyrirþig og
mig. Þess vegna getum við alltaf
komið til Jesú og beðið hann að
fyrirgefa okkur allt rangt sem við
höfum gert. Við eigum líka að biðja
Jesú að hjálpa okkurað vera alltaf
góð.