Barnablaðið - 01.02.1989, Blaðsíða 17

lagi, ekki tala! Mig langar ekkert til
að hlusta hvort sem er“, sagði Pét-
ur í hálfum hljóðum.
Pétur var hjá mömmu sinni all-
an heimsóknartímann. Á meðan
hann beið eftir strætisvagninum,
fylgdist hann kvíðafullur með grá-
um skýjum sem breiddust yfir
borgina. Sem betur fór komst
hann inn í vagninn áður en rign-
ingin byrjaði.
Þegar Pétur skaust inn í blokk-
ina heima hjá sér var komið rok og
rigning. Hann hristi af sér bleyt-
una. Þegar hann nálgaðist lyftuna
sá hann að strákurinn beið við
lyftudyrnar. „Halló“, kallaði Pétur í
átt til hans, en strákurinn þagði
bara og starði á dyrnar. „Ég var að
heimsækja mömmu mína á spítal-
anum“, bætti Pétur við þegar
strákurinn snéri sértil hans. Pétur
fór að hugsa um af hverju hann
væri að tala við svona óvingjarn-
legan strák.
„Mamma mín“, sagði strákurinn
og starði með íbyggnu augnaráði
á Pétur. „Mamma mín vinnur á
bókasafni á 42,stræti“.
Pétur þurfti að vanda sig til að
heyra hvað strákurinn sagði.
Hann hafði einkennilega rödd, og
það var erfitt að fylgjast með orð-
um hans. „Sennilega hefur hann
ekki skilið mig“, hugsaði Pétur
með sjálfum sér.
„Ég hugsa að veðrið eigi eftir að
versna", sagði strákurinn. „Ég
vona að það snjói“, sagði Pétur
ergilega, á meðan hann fylgdist
með Ijósinu sem sagði á hvaða
hæð þeir væru. „Nei heldur þú
það“, sagði strákurinn. Síðan
bætti hann við „ég er í skóla langt
frá borginni, en núna er ég kominn
heim í sumarfrí".
„Það eru greinilega fleiri en ég
sem þurfa að hanga hér í allt sum-
ar“, hugsaði Pétur með sjálfum
sér. „Ef til vill er hann ekkert
ánægður með það frekar en ég“.
Skyndilega slökknuðu öll Ijósin
og lyftan stoppaði. Pétur þreifaði
fyrir sér og ýtti á nokkra takka í
lyftunni en ekkert gerðist. „Við er-
um sennilega fastir", sagði Pétur.
„Neyðarsíminn er þín megin, getur
þú náð honum?“
Pétur reyndi að sýnast óhrædd-
ur, en hjartað sló mjög ört. Strák-
urinn sagði ekki orð. „Fyrirgefðu-
...fyrirgefðu", sagði hann loksins,
og röddin titraði. „Ég er heyrnar-
laus! Ef ég sé ekki á þér varirnar,
þá skil ég ekki hvað þú ert að
segja“. Hann gerði stutt hlé á máli
sínu. „Ég er viss urh að einhver
kemur og hjálpar okkur að komast
út. Við verðum bara að bíða þang-
að til. Ég heiti Matthías Níelsson,
en vinir mínir kalla mig Matta“. „Ég
heiti Pétur Tómasson", svaraði
BARNABLADID 13
Pétur án þess að athuga að Matti
heyrði hvorki né sá í myrkrinu.
Pétur þreifaði fyrir sér í myrkrinu
og greip í handlegg Matta. „Það er
neyðarlúga á lyftunni, en...“. Orð
Péturs dóu út.
Hann varð hræddur þegar hann
hugsaði um hve lengi þeir þyrftu ef
til vill að bíða í lyftunni. Matti virtist
skilja óróleika Péturs, þótt að
hann heyrði ekki neitt. „Við ættum
ef til vill að setjast niður“ sagði
hann rólega. „Stormurinn hefur
sennilega slegið út rafmagnið".
Kné Péturs skulfu. Myrkrið virtist
þrýsta honum niður. „Ef ég hefði
verið á ströndinni hefði þetta
aldrei gerst“, hugsaði Pétur.
„Finnst þér gaman í fótbolta",
spurði Matti í vinarlegum tón. „Ég
mundi vilja spila sem framherji, en
ég er ekki nógu góður“. Pétur
greip í handlegg Matta, og vonaði
að hann skildi að þetta þýddi „Já“.
Pétur var feginn því að Matti hélt
áfram að tala. Það fékk hann til að
gleyma hræðslunni.
Matti lagði hendina á öxl Péturs.
„Ég á enga vini í hér í borginni. Ef
til vill...“, en svo þagnaði hann.
Péturvissi alveg hvað Matti ætlaði
að segja. Hann teygði sig til Matta
og klappaði honum á öxlina. Matti
hló og gaf Pétri olnbogaskot. Pét-
ur óskaði þess að hann gæti sagt
Framhald á bls. 23