Barnablaðið - 01.02.1989, Blaðsíða 23

BARNABLAÐIÐ 19
hristi hana vel og lengi. Svo stökk hún
upp um hálsinn á honum og smell-
kyssti hann.
— Þaðernaumastað Péturfrændi
er orðinn stór!
Sirrku bauð hann einnig velkominn
með innilegu faðmlagi. Hinir strákarn-
ir brostu vandræðalega og Pétur
skammaðist sín svolítið.
— Stelpurkomiðþiðogheilsiðupp
á ferðalangana. Þeir eru vinir Péturs.
Strákarnir tóku kurteislega í hendur
Sirrku og stúlknanna.
— Þetta eru þær María og Karen.
Þær kunna nú ekki mikið í finnsku.
María er duglegri, en hún er feimin.
Stelpurnar skilja flest sem þið segið.
En gangið nú inn fyrir og fáið ykkur að
borða.
Þegar þeir voru sestir til borðs kom
gamall maður inn í stofuna.
— Sæll afi minn, viltu fá þér kaffi-
sopa?
— Tja, kannski!
— Þettaerafi, hanneryfir-
leitt ekki kallaður annað,
sagði Sirrku.
— Hvernig hefur þú það
ísak, spurði Unski gamla
fiskimanninn. -O, það er svona
upp og ofan. En ég er frískur
eins og spriklandi fiskur. Já, og
þú ætlar á sjó með strákana?
— Já, þetta er systursonur minn
og félagar hans. Þeir voru svo heppnir
að fá vikufrí úr skólanum. Það er
sannnarlega fallegt hér á haustin.
— Þetta er besti árstíminn. Og það
er nógur fiskur. Strákarnir hljóta að
vilja fiska svolítið?
— Já, þaðviljaþeirörugglega. Svo
ætla þeir að ganga á fjöll.
— Mér líst vel á það. Þið getið séð
fallega fossa þar uppfrá. Svo eigum
við lítinn kofa, sem þig megið fá lán-
aðan ef þið þorið!
— Þetta er frábært, finnst ykkur
það ekki, sagði Pétur hrifinn.
— Er langt þangað?
— Ja, svona tíu kílómetrar. Það er
ekki svo langt.
Strákarnir litu hver á annan. Ef þeir
hefðu mátt ráða hefði verið lagt sam-
stundis af stað. Kofi á fjöllum var
sannarlega lokkandi.
Það var eins og Sirrku hefði lesið
hugsanir þeirra: -Nei, þið verðið að
bíða til morguns.
— Hvar er húsbóndinn, spurði
Unski.
— Hannsefuruppiálofti. Þeirvoru
á sjó í nótt og fara aftur í kvöld. Nú eru
þeir búnir að fá sér nýjan bát, svo það
er mikið kapp í þeim að róa, svaraði
Sirrku.
Afi talaði um að það væri langt síð-
an þau hefðu fengið heimsókn frá
Finnlandi. Hann hafði saknað þess og
svo fór hann að segja þeim frá
hvernig það hefði verið að stunda sjó-
inn í gamla daga. Það voru ekki eins
fín tæki í þá daga og ekkert sem hét
veðurspá.
Meðan ísak gamli sagði frá kom
stæðilegur karlmaður inn í stofuna.
Hann hélt litlu útvarpsviðtæki við ann-
að eyrað. Hér var húsbóndinn sjálfur
kominn.
— Það spáir ekki sérlega góðu
veðri.
Það sér nú hver maður, svaraði
ísak og hló.
— Tryggvi, komdu nú og heilsaðu
gestunum okkar, sagði Sirrku. Þetta
er alveg dæmigert! Hann tekur ekki
eftir því að húsið er fullt af gestum.
— Jæja já, eru Unski og strákarnir
komnir til að fara á sjóinn? Kannski
þið viljið koma með í nótt, spurði
Tryggvi.
— Það vildi ég gjarnan, svaraði
Unski.
— Jamm, við kíkjum fyrst á veðrið.
Það er spáð austanátt og hún er ekk-
ert uppáhald hér um slóðir. Koma
strákarnir með?
— Örugglega, hrópaði Pétur og
hinir strákarnir kinnkuðu kolli því til
staðfestingar.
— Ég vona að þið séuð sjóhraust-
ir, sagði Tryggvi. Þið verðið ræstir um
þrjúleitið í nótt.
4.kafli
Út á íshafið
Það var óvanalegt fyrir strákana að
þurfa að skríða fram úr hlýju og nota-
legu rúminu um miðja nótt. Úti var enn
svartamyrkur og það blés hressilega.
— Þetta verður eins og spáin
sagði, en ég held samt að við kíkjum á
hann, sagði Tryggvi lágmæltur. Þeir
sem vilja geta verið eftir heima.
Raunar vildi enginn þeirra fara á sjó
í þessu veðri, en það þorði ekki nokk-
ur maður að viðurkenna. Unski var
þegar byrjaður að klæða sig.
— Auðvitað förum við með! sagði
hann.
Strákarnir dormuðu í rúmunum
smá stund til viðbótar. Það hefði verið
svo notalegt að sofna aftur og sofa
lengi, lengi... Pétur stjakaði við
þeim og þeir fóru á fætur.
— Komið strákar!
Innan stundar var allur
hópurinn kominn á ról og
á leið um borð í bátinn.
Eftir því sem strákarnir
gengu lengur, vöknuðu
þeir betur og eftirvænt-
ingin varð sífellt meiri.
Þegar þeir komu niður
á bryggju blés ískaldur vind-
urinn beint af hafinu framan í þá. Allir
voru vel klæddir og í vatnsþéttum
hlífðargöllum yst fata.
— Þetta er nú aldeilis bátur, sagði
Unski með aðdáun.
— Já, hann heitir eftir honum
pabba, „Egill“. Hann var sjóhundur.
Hoppið um borð, svo við komumst
einhvern tíma af stað. Félagi
Tryggva stóð við stýrið. Niðri í lúkar
sat annar háseti og heilsaði með því
að veifa.
„Egill“ seig frá bryggjunni og sigldi
hægt hjá bátunum sem bundnir voru
við bryggjuna. Svo var stefnan tekin
út á opið hafið.
Um leið og komið var út fyrir hafnar-
garðinn fór báturinn að taka stórar
dýfur. Það var mikil alda. Þetta var allt
annað en stöðuvötnin, sem strákarnir
voru vanir.
Þegar nær dró Vaðsey fór að birta
af degi. Eitt af öðru komu íbúðarhúsin
í Ijós.
— Sjáið þarna, kallaði Saku.
-Hvað er þetta? Hann benti á húsa-
Framhald á bls. 23