19. júní - 19.06.1958, Qupperneq 27

hið bráðasta — og þú verður að reyna að kom-
ast í sjúkrasamlagið. Þú verður kannski sloppin í
það, þegar — hm — bamið fæðist. Hvað — hm
— ertu komin langt?
— Þrjá mánuði, eitthvað á fjórða.
— No, það er þá tæplega, — varla. En þú verð-
ur að komast í sjúkrasamlagið samt. Svo þarftu að
fara í skoðun á Stöðinni og fleira. Það kostar ekki
neitt.
Sérfræðingurinn greip eyðublað og fyllti í eyð-
urnar reiprennandi. Nú varð þetta blað öðruvísi
en öll hin. Það komst hreyfing á allan bunkann
og skipulagið á skrifborðinu leið undir lok á auga-
bragði.
— Þú þarft að fá sprautur — vitamínspraut-
ur meina ég -—■ og vera reglusöm og reyna að
reykja minna.
— Ég er nú að reyna það. En þegar maður er
svangur . . .
— Já, þú verður að borða allar máltíðir — ab-
sólútt!
Sérfræðingurinn stóð nú upp, hressilegur í bragði
og stjórnsamur. Hann rétti henni blaðið með glæsi-
legri handsveiflu.
— Jæja. Þetta lagast allt. Við verðum að vona
það bezta og gera það bezta úr öllu og hafa kar-
akter. Það er skylda okkar við þjóðfélagið. Absó-
lútt. Þú þarft að tala við þá hjá Bænum og vita,
hvort þeir fást ekki til að gera við kyndinguna hjá
þér. Kannski mála þeir líka. Reyndu að fá þá til
þess. Svo sparar þú eins og þú getur, kaupir eng-
an óþarfa, ekkert stázz á krakkann. Það er nú
fyrir mestu, að hann verði frískur.
— Já. Ég geri — við gerum það. Atiss!
Sérfræðingurinn lauk upp skrifstofuhurðinni.
Hann klappaði stúlkunni á öxlina, um leið og hún
smaug út fram hjá honum.
— Þú segir, að hann sé góður. Þið eruð þá tvö
og hjálpið hvort öðru. Það er náttúrlega mikil-
vægt að hafa karakter . . . en það er kannski fyrir
mestu að vera góður.
* * *
Stúlkan var búin að bíða á bæjarskrifstofunum
og búin að standa frammi fyrir Ólafi og Sveini.
Þeir höfðu báðir brosað og verið ljúfmannlegir og
viðræðugóðir, og Ólafur hafði sagt: — Já já, mjög
bráðlega, mjög bráðlega, og Sveinn var hressileg-
ur og sagði: Já já, alveg sjálfsagt, alveg sjálfsagt,
og hann hafði skrifað á miða, sem hann fékk henni.
1 9. J tJ N 1
Hún var líka búin að standa fyrir framan gler-
ið og konuna fyrir innan það, sem passaði alla pen-
ingana. Þar hafði hún fengið skipt á miðanum
frá Sveini og stórum peningaseðli. Hann var stíf-
ur og mógulur, en nú var hún búin að skipta hon-
um í marga minni seðla, bláa, rauða og græna. Og
þeir seðlar voru komnir hingað og þangað.
Nokkrir höfðu farið til konunnar í búðinni, þar
sem fuglinn er. Það er stór fugl og gáfulegur með
stórt, rautt nef og háa, rauða fætur. Það er eins
og hann viti eitthvað, búi jafnvel yfir mikilvægu
leyndarmáli, en hann er samanbitinn og staðráð-
inn í að þegja. Svoleiðis er sá fugl.
Nokkrir höfðu farið í blómabúðina við hliðina
á Gosa. Það er eitthvað við þá búð. Blóm verða
svo einstaklega falleg, þegar ekkert fallegt er í
kringum þau. Þar inni er stundum hægt að fá
ódýr blóm, og þar verður maður ekkert feiminn,
þó maður sé dálítið tötralega til fara. Það er góð
búð.
Nokkrir höfðu farið í Fatabúðina. Þar var svo
fallegur sloppur í glugganum. Hann var reyndar
bara úr sirsi, en ósköp fallegur, ljós og glaður í
litum. Hún stóðst ekki freistinguna.
Nokkrir höfðu farið í Clausensbúð. Jafnvel mað-
ur, sem er nýbúinn að borða, getur orðið svangur
af að horfa þar í gluggana. Stúlkan varð óskap-
lega svöng, meðan hún beið. Og þegar röðin kom
að henni, keypti hún það, sem hana hafði lengi
langað í og meira til.
Peningar eru fljótir að eyðast. Og nú voru bara
eftir fáeinir fimmkallar og einn tíkall. Stúlkan
geymdi nokkra smápeninga í sveittum lófanum.
Hún ætlaði að hafa þá í Strætó. En nú ákvað hún
að spara aurinn og ganga. Fólkið var svo glatt og
svo vel klætt og veðrið svo dásamlegt.
Þegar hún beygði af Túngötunni, kom svalur
útrænugustur á harðaspretti á móti henni lengst
neðan af Hofsvallagötu, alla leið utan af sjó. Og
sjórinn var allur ljómaður af sól og skýin lýsandi
hvít af sól og himinn heiðblár af sól, og sólin var
svo björt sjálf þarna á þessum stóra, hyldjúpa
himni, að stúlkan leit niður, — niður á villurnar,
sem skinu eins og ævintýrahallir við fjörðinn, —
niður á dökkleita rönd, sem bar við leifturhvítt
vestrið. Þessi dökka rönd leit helzt út fyrir að vera
brunarústir, — engu líkara en þarna hefðu fleiri
villur brunnið til kaldra kola, — svartar stoðir
visuðu til himins upp úr óhroðanum eins og sviðn-
ir limir.
25