19. júní - 19.06.1967, Page 24

INGIBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR
Arsdvöl A hveravöllum
I.
Það er óneitanlega ólíkt að eiga heima í marg-
menni og búa í óbyggðum árlangt — og þó kannski
ekki eins og við mætti búast, þegar húsakynnin
eru góð og þægindin hin sömu, rafmagn og hita-
veita. En veðurathuganastöðin á Hveravöllum
hefur upp á allt þetta að bjóða. Auk þess var þar
talstöð, þótt hún reyndist léleg og erfiðlega gengi
oft að ná sambandi við umheiminn, sérstaklega
í svartasta skammdeginu. En nú er þar komin
önnur og betri, sem reynzt hefur vel.
IJtvarp höfðum við líka, en skilyrðin voru slæm.
Þó náðum við oftast hádegisfréttum, en yfir vetr-
armánuðina þýddi lítið að ætla að hlusta á kvöld-
in, eða yfirleitt þegar skyggja tók. öll hljómlist var
dauðadæmd vegna utanaðkomandi hljóða og gargs,
sem blandaðist saman við. Raddir leikara heyrðust
einnig mjög illa að undantekinni rödd Gunnars
Eyjólfssonar. Oftast heyrðist það, sem hann sagði,
þótt ekki væri hægt að greina orðaskil hjá öðrum.
II.
Margir hafa spurt, hvort okkur hafi ekki leiðst
eða við orðið leið hvort á öðru að vera tvö ein
svona langan tíma. En því er til að svara, að eng-
inn tími var til að láta sér leiðast, hvorki tilveran
eða hvort annað.
Fram á haustið lögðu margir leið sína inn á
Hveravelli, og fólk frá Veðurstofunni dvaldi þar
um tíma við að leggja síðustu hönd á verkið áður
en hin raunverulega veturseta byrjaði. Var þá
líkara sem við rækjum þarna hótel en dveldum
á öræfabýli. Síðan hélt bróðir minn uppi ferðum
til okkar að meðaltali einu sinni í mánuði framan
af vetri, eða meðan nokkur leið var að brjótast
til okkar á jeppum. Tók ferðin upp í 18 klukku-
tíma, þegar verst gekk. Um miðjan febrúar komst
hann síðast alla leið, en um miðjan marz kom
snjóbíll á vegum Sauðfjárveikinefndar. Svo kom
lengsti timinn, sem við sáum engan, eða þrír
og hálfur mánuður. Þá tókst bróður mínum að
komast alla leið eftir ítrekaðar tilraunir. Var það
síðari hlutann í júní, eða mánuði seinna en við
höfðum gert okkur vonir um. Fannst okkur sá
mánuður vera lengst að líða, sennilega Aregna þess
að þá vorum við farin að búast við fólki. Oft höf-
um við farið i gönguferðir til þess að kanna færð-
ina í næsta nágrenni og ræstum þá fram tjarnir
á veginum, sem vatnið náði ekki að renna úr.
III.
Mér eru sérstaklega minnisstæðir tveir óveðurs-
dagar. Annar var um hausdð. Þá skall á rok og
svo ofsaleg rigning að líkast var sem öldur skyllu
á lúðunum, enda héldu gluggarnir ekki öllum þeim
ósköpum, þótt þéttir væru. Regnið smeygði sér með
undraverðum mætti inn með körmunum. En það
var nú ekki það versta. I nokkurri fjarlægð er
dæluhús, og dælan þar dældi vatni í ibúðarhúsið.
Þegar líða tók að hádegi, hvarf allt vatn úr krön-
unum. Vissulega meinleg örlög að vera vatnslaus
inni með allan þennan beljanda úti.
Okkur þótti trúlegt að vatn hefði komizt inn
um opiö á dæluhúsinu og stöðvað dæluna. Við
klæddum okkur í regngalla og héldum beinustu
leið niður brekkuna að dæluhúsinu, vopnuð föt-
um og skóflum. En langt höfðum við ekki farið,
þegar jörðin tók að gefa eftir undir fótum okkar,
og ef við stöldruðum við, héldum við áfram að
síga niður. Eina leiðin var að vera nógu fljótur að
kippa fótunum upp, nema mann langaði þá til
að líta við í neðri byggðum. Að endingu komumst
við þó alla leið. Hafði þá veðurofsinn hrúgað mold
og grjóti fyrir hurðina, svo að varla sá í hana.
Var erfitt verk að moka það allt í burtu og mega
aldrei standa í sömu sporum til þess að festast
22
19. JÚNÍ