19. júní - 01.10.1994, Blaðsíða 7

Síðan hóf ég störf aftur sem lausráðinn
lögreglumaður vorið ’92 en þá höfðu að-
stæður breyst hjá mér varðandi barnagæslu.
Frá þeim tíma hef ég fjórum sinnum sótt
um fastráðningu skriflega en ekki fengið.
Haustið ’93 voru 4 lausráðnir lögreglu-
menn starfandi við embættið og ég var
einn þeirra. Af þessum fjórum hef ég
lengstan starfsaldur. Eg hef verið eini kven-
lögregluþjónninn að undanförnu og var
stundum kölluð til vinnu utan ráðningar-
tíma þegar þurfti á kvenlögregluþjóni að
halda, auk annarra verkefna. Við vorum
þrjár fastráðnar á tímabili, ein fór í barn-
eignarfrí og hætti upp úr því en hin fór að
starfa við annað. En af þessum fjóru laus-
ráðnu lögreglumönnum voru tveir aðeins
búnir að taka fyrrihluta Lögregluskólans og
einn hafði lokið námi tveimur eða þremur
árum áður. A þessum tíma losnuðu tvö
stöðugildi hjá embættinu fyrir almenna
lögreglumenn. Tveir fyrrgreindir lögreglu-
menn voru sendir í skólann til að ljúka
námi. í mars var ekki búið að ráða í stöð-
urnar og sótti ég þá um bréflega. Um leið
ingartími minn hjá embættinu rann út
þann 1. október 1994. Ég var kölluð á fund
hjá yfirlögregluþjóninum þar sem hann
tjáði mér að þrjár umsóknir hefðu borist
um starfið og búið væri að fresta ráðning-
unni fram yfir áramótin.’ Tveimur dögum
seinna frétti ég að hinir tveir umsækjend-
urnir hefðu verið ráðnir, annar í fasta stöðu
en hinn lausráðinn. Þetta fékk ég staðfest
með bréfi frá sýslumanni í byrjun október
þar sem hann þakkar mér fyrir að sækja
um starfið en það hafi verið veitt öðrum.
Er ég þess fullviss að það að ég skyldi senda
kæru til Jafnréttisráðs hefur haft áhrif á
þessar stöðuveitingar, enda var það að
heyra á yfirlögregluþjóninum að það væri
síst til að bæta stöðu mína hjá embættinu.
Ég mun láta málið halda áfram alla leið
þrátt fyrir þetta. Hver staða mín verður er
því lýkur veit ég ekki en það verður bara
að koma í ljós.
Ég kann mjög vel við þetta starf og það
voru félagar mínir í lögreglunni sem
hvöttu mig til að kæra til Jafnréttisráðs. Ég
hef unnið mikið á karlavinnustöðum, var
Stöðuveitingar kærðar
til Jafnréttisráðs
- Lögreglukonu boðin ræstingastaða eftir að ítrekað hafði verið gengið
fram hjá henni við stöðuveitingar.
Heiðrún Sigurðardóttir þurfti
að leggja fram kæru til Jafn-
réttisráðs varðandi stöðuveit-
ingar hjá lögregluembættinu í
Keflavík. Hún hóf störf við
embættið hausdð 1986. „Ég sá að auglýst
var eftir lögreglumanni í afleysingar og datt
1 hug að sækja um. Ég þekkti þó ekkert til
starfa lögreglumanna, á engin skyldmenni í
lögreglunni. Ég fékk starfið, kunni mjög
vel við það, var send í Lögregluskólann og
lauk prófi þaðan í maí 1989. Eftir að námi
lauk fékk ég fastráðningu. í maí 1990 fór
ég svo í barneignarfrí, tók mér eitt ár á
flálfum launum eins og leyfilegt er sam-
kvæmt samningum. Eftir að ég hóf störf að
tfyju leitaði ég upplýsinga um hvort mögu-
leiki væri á því að fá hálfa stöðu þar sem
vaktir eru erfiðar fyrir þá sem eru með ung
börn. Við vinnum 12 tíma vaktir tvo til
þtjá daga í senn, ýmist á dag- eða nætur-
vöktum og þurfum þar að auki að vinna
yfirvinnu. Þar sem ekki reyndist unnt að
'ninnka vinnuhlutfallið sagði ég stöðu
m'nni lausri haustið 1991. Ég hélt þó
áfram að vinna þær aukavaktir sem buðust
um helgar við og við.
og Lögregluskólanum lauk fengu þeir sem
sendir höfðu verið þangað hins vegar stöð-
urnar.
Ráðningartími okkar tveggja sem vorum
lausráðin rann út þann 1. október ’93 og
þá vantaði einn til afleysinga í vetrarfríum.
Félaga mínum var þá boðið að leysa af til
Viðtal: Valgerður Katrín Jónsdóttir
Ljósmynd: Rut Hallgrímsdóttir
áramóta við lögreglustörf. Mér var hinsveg-
ar boðið starf við ræsdngar á lögreglustöð-
inni í þrjá mánuði, eða þar til ný staða af-
leysingarmanns losnaði um áramótin. Ég
þáði þá vinnu, bæði til að vera áfram á
sama vinnustað og vegna þess að erfitt er
að vera atvinnulaus þar sem ég er eina fyr-
irvinna tveggja barna. Ég hóf síðan starf
aftur í janúar 1994 sem lögreglumaður.
Aðrir ráðnir
í september var auglýst laus staða lögreglu-
manns hjá embættinu og ég sótti um. Ég
var þá búin að vera í veikindafríi frá því í
lok júlí vegna slyss sem ég varð fyrir. Ráðn-
að vinna á vörubílastöð áður en ég byrjaði
í lögreglunni og hef eignast marga góða fé-
laga á vinnustað, bæði konur lögreglu-
mannanna og þá sjálfa. Þetta er erfitt starf
en jafnframt mjög þroskandi og konur eiga
alveg jafn vel heima í þessu og karlar. Sum
mál sem koma til kasta lögreglunnar ráða
konur betur við en karlar og öfugt, ég er
þó ekki á því að lögreglukonur eigi einar
að fjalla um suma málaflokka svo sem eins
og nauðgunarmál og kynferðisbrotamál.
Það er mikill misskilningur að lögreglu-
menn séu í endalausum átökum daginn út
og inn. Ég held það hefðu allir mjög gott
af að vinna í lögreglunni um tíma, jafnt
konur sem karlar. Maður lítur öðruvísi á
lífið á eftir. Ég get vel hugsað mér að gera
þetta starf að mínu ævistarfi meðan ég er
líkamlega fær um að vinna það. Ég er
ánægð með nýstofnað félag lögreglu-
kvenna, Kríurnar, því með tilkomu þess
kemst maður í samband við og kynnist
öðrum lögreglukonum, því þær eru dreifð-
ar vítt og breytt um landið. Það var líka
mikilvægt fyrir mig að vita að þær myndu
styðja við bakið á mér þegar ég sendi inn
kæruna til Jafnréttisráðs."
7