Sameiningin - 01.10.1896, Qupperneq 5

—117—
á fyrsta degi vikunnar, þá vér vonrn saman komnir til aíS
brjóta brauðiö, bélt Páil rœSu, því hann ætlaði að ferðast um
morguninn, og teygði rœðuna til miSnættis'1 (20, 7). þetta var
í borginni Tróas í Litlu Asíu. Hér er aftr talaS um sunnudag-
inn sem vanalegan guðsþjónustudag hins fyrsta kristna safn-
aðar. Loks skulum vér minnast þess, að Jóhannes postuli og
guðspjallamaðr segir frá þeirri dýrðlegu opinberan, sem hann
fékk í útlegð sinni á eyjunni Patmos, með þessum orðum :
„Eg var í anda á drottins degi“ (Op. 1, 10). Sá dagr, sem hann
kallar drottins dag, er sjálfsagt enginn annar en sunnudagiinn,
þótt það nafn komi annars ekki fyrir í njtja testamentinu, því
hjá þeim kirkjulegu rithöfundum, sem næstir koma á eftir
Jóhannesi, verðum vér þess vTarir, að það er orðið almennt að
nefna sunnudaginn þannig.
Af þessum tilfœrðu stöðum úr nýja testamentinu sjáum
vér, að kristnir menn hafa þegar eftir upprisu frelsarans farið
að halda sunnudaginn að meira og minna lejTi helgan til minn-
ingar um ];ann helga atburð. þeir hafa þá komið saman til
sameiginlegs bœnahalds, til að heyra guðs orð, til að njóta
hinnar helgu kvöldmáltíðar. þeir af þeim, sem áðr höfðu verið
Gyðingar, liafa eflaust einnig lialdið laugardaginn helgan
nokkuð lengi fram eftir. En þeir, sem snerust frá heiðni til
kristni, voru margfalt heiri. Og þegar þeir nú fóru að halda
einn dag af hverjum sjö helgan, var jrað eðlilegt, að sá dagr
yrði einmitt sunnudagrinn, upprisudagr frelsarans. því það
var einmitt upprisan og upprisuboðskaprinn, sem hafði snúið
þeim til trúarinnar.
Hvergi í nýja testamentinu er neitt boðorð geíið um sunnu-
daginn. Hvergi er það tekið fram, að kristnir menn skuli
hætta að halda laugardaginn lielgan. það liefði líka verið
gagnstœtt öllum anda nýja testamentisins, að gefa nokkurt
boðorð um slíka hluti. Erelsið frá lögmálsokinu varð að koma
fram og ryðja nýjar brautir. Lmskurnin varð að víkja fyrir
skírninni, laugardagrinn fj’rir sunnudeginum. Breytingin
hefir orðið smásaman, aldrei veiið gjörð að neinu kappsmáli,
heldr komið sjálfkrafa og verið skoðuð að lokum sein sjálfsiigð.
Postularnir hafasjálfir gengið á undan, og andinn, sem úthellt
yar í svo ríkum mæli yfir hinn fyrsta söfnuð, leitt í þeirra spor.