Sameiningin - 01.10.1898, Blaðsíða 11

flestar, ef ekki allar, breytingar, sem gjörðar höfðu verið á auka-
textavali dönsku og norsku kirkjunnar, væri til skemmdar.
Eftir því, sem kemr fram í „Verði ljós !“, liafði nú handbókar-
nefndin engar breytingar gjört á textunum frá því, sem er í
prentaða frumvarpinu, „enda ekki hœgt að taka til greina þær
fáu athugasemdir, er gjörðar liöfðu verið við þá, með því að þær
hefði riðið í bága við meginreglu nefndarinnar fyrir textaval-
inu.“ Hér er víst átt við tillögur þær til breytinga, sem nefnd-
inni hafa borizt frá prestum víðsvegar um land þar heima, með
því þær sýnast helzt hafa farið í þá átt, að bœta engum nýjum
textum við, heldr innleiða takmarkalaust textafrelsi. Og er
skiljanlegt, að nefndin hafi ekki getað tekið þær tillögur til
greina, þar sem hún í samhljóðan við það, er hvervetna tíðkast
enn í lútersku kirkjunni, var ákveðin í því að halda fast við
hina gömlu og göfugu kirkjuárshugmynd. En vorar athuga-
semdir við textavalið fóru í allt aðra átt. því þar var einmitt
gengiö út frá liinu sama, sem augsýnilega hefir vakað fyrir
nefndinni, því nefnilega, að velja hina nýju texta með tilliti
til tíöaskifta kirkjuársins og hinna gömlu guðspjalla. Frá því
sjónarmiði voru allar vorar athugasemdir við aukatextaval
nefndarinnrr gjörðar, og því liefði henni átt að vera bæði ljúft
og skylt að sinna þeim að einhverju leyti. En það hefir hún þó
alls ekki gjört. Og eftir því, sem séð verðr í „Verði ljós!‘,
ekki heldr neinn annar af synodus-prestunum. Nokkur bót í
máli er þó það, að tekið var fram á fundinum, að „ekki væri enn
lögð síðasta hönd á verkiö, að því,er textana snertir, og nefndin
áskildi sér rétt til að gjöra þær breytingar, erþurfa þœtti, þegar
til kœmi.“ það er þannig ekki mcð öllu skotið loku fyrir, að
eitthvaö af bendingum vorum rit af hinu nýja textavali verði
enn tekið til greina, og að minnsta kosti teljum vér víst, að
augsýnilegustu kórvillurnar, sem vér skýrðum frá, verði leiö-
réttar áðr en þessi partr frumvarpsins verðr gjörðr að bindandi
lögum fyrir kirkjuna á íslandi.
.Að því, er guðs])jónustuformið snertir, lagði nefndin það nú
til, „að prestum yrði leyft, ef þeir vildi, að lesa postullegu trú-
arjátninguna af prédikunarstól milli bœnar og guðspjalls."
þetta er skrítileg tillaga. Rétt eins og prestum eins og nú
standa sakir sé þetta óleyfilegt. Annað eins ákvæði væri lok-