Freyja - 01.02.1903, Síða 22

J>TÍ að líta í kring' urrt sig- hvort hann sæi clckert' tærf á aff slbppa. ,,Égr
er góður með að hræða þær; það væri þó gaman að sjá þær hlaupa, sér-
staklega þessa frít Grant,“ hugsaði hann, og með það stundi hann lágt
og aumkunarlega. „Ég er viss un> að Min sýnir trausfesitt a handleiðslm
englanna með því að fl'ýja,“ hugsaði hann.
„Ó, hvað er þetta ?“ sagði ungfrí. Shaw og apraíit upp.
„Þetta, hvað ?“ spurði frú Siierwood.
„Þetta einkennifega tiljóð“.
„Ég heyrði ekkert, hverju var það líkt ?"•
„Einhverjum í nauð, það virtist kcnna frá hæðumn® þarrw “.
„O, guð hjálpi mér T Það Iíður yfir mig, ég er viss um það. 0;,
guð minn góður Andvarpaði frú Fitzhammer og hneig niðnr S sæti
sití.
„0, nei, f guðanna bænuin, þú mátt ekki líða í öngvit, 6, livað
getum við gjört?1 hrópuðu þær báðar sem einum niunni, ungfrú Shaw
og frú Grant.
„Það er ails ekkert að ótta3t, Saltie er æfinlega að finna upp á ein-
hverju, Ég hugsa það hafi bara verið golan í trjánum,“ sagði frú
Sherwood. En í því heyrðist annað andvarp nokkuð liærra en liið
fyrra, svo nú heyrðn þær það atlar giöggt, og fiýttu ser af stað allfc
hvað fætnr tognðu. En frú Sherwood fór í hægðum sínum á eftir og
sagði við sjálfa sig: „Hvaða geitur gcta þær verið, þetta er ekki
nema köttur eða hundur, má ske að umla npp úr svefni. Ég lieíi offc
heyrt hundinn minn láta þannig sofandi”.
Reíd var kyr þar til þær voru allar horfnar, gekk hann þá í hægð-
um sínum lieim til bæjarins, og ásetti sér að sjá Ifelenu og kynnast
henni, ef þess væri kostur.
Samkvæmt því gekk hann þangað næsta dag. Helen sat þannig,
að hún vaggaði drengnum sínum, sem }á liálf sofandi í vöggunni, með
öðrum fæti, eri las þess á milli í bók, sem honuin sýn dist vera gömu
útgáfa af veraldarsögunni.
Hann bað um glas af vatni, og eftir að hafa fengið það, minntist
hann lauslega á plássið, og hvort þær vildu ekki selja það.
„Eg vildi gjarnan selja það, en dóttir míii vill ekki fara héðan,1*
var svarið.
Reid stakk upp á þessu til þess að draga þær út í samtal, ef þess
væri kostur. En Helen leit ekki upp frá bókinni, svo liann sagði þá
aftur, í þeirri von að ná athygli hennar:
r
„Eg vona niör takist að fá dóttur yðar til að líta vinsamlega á til-
boð mitt. Mér hefir æflnlega þótt fallegt liérna, síðan ég var hér stadd
ur fyrir þrem árum með vin mínum Granger".